W trakcie „What Tammy Needs to Know About Getting Old and Having Sex” towarzyszymy Tammy WhyNot w odkrywaniu prawdy o seksie i wszystkim, co z nim związane, o wieku średnim i tym, co po nim następuje.

Tytułowa Tammy to była wokalistka country and western, która przeistoczyła się w artystkę performatywną „Tammy WhyNot” („Tammy DlaczegoNie”). Jest autorską kreacją artystki, pisarki, reżyserki, uczonej i działaczki Lois Weaver. Tammy zaprezentuje niezwykły spektakl, by podzielić się swoimi dążeniami do odkrycia prawdy o tym, czym jest starzenie się, pragnienie, przyjemność i intymność.

 Podczas przygotowań Tammy bada temat za pomocą serii warsztatów i publicznych relacji ze starszymi od niej w Lublinie, by stworzyć lokalne historie i znaleźć osoby, które wezmą udział w przedstawieniu. Gość specjalny wystąpi w czasie spektaklu u boku wybranych artystów.

„Lois Weaver jest zmyślnym chochlikiem sztuki performance’u”
New York Times

 “Ci, którzy nie znają Shaw i Weaver […], mają unikalną szansę przekonać się, o czym od lat 80. piszą badacze kultury. Shaw i Weaver są czołowymi prekursorkami kobiecego teatru w Ameryce […]. Stosują dyskursywne, zdaniem niektórych dziwaczne, techniki performansu, wyzwalając wizerunek kobiet w innowacyjny sposób: bezpośrednia forma, brak chronologii, rysunkowa scenografia, kobiece stroje męskie, zniewieściałość i, co kluczowe, postmodernistyczny charakter performansu skupiającego uwagę na sobie”. OffOffOnline

“Tammy DlaczegoNie, rozkoszna postać stworzona przez Lois Weaver, nie jest blond trzpiotką z Południa […]. Urzeka publiczność piosenkami, które przyprawiłyby większość Teksasu o rumieniec […]. Ciężko oddzielić samą Lois od Tammy […] jej ujmujący czar i prawdziwa szczerość szybko chwyciły mnie za serce. Przed końcem byłem już zakochany po uszy […]. Nie widząc jej w akcji, ciężko uwierzyć, że tak wyjątkowa i pozornie stereotypowa postać może sprawić, by ludzie zaczęli się zwierzać i odkrywać to, co niegdyś w sobie zamknęli. Mimo to po 20 minutach spektaklu chętnie powiedziałbym jej o sobie wszystko, co chciałaby wiedzieć”.
FringeReview

Lois Weaver jest niezależną performerką, działaczką i profesorką praktyki współczesnego performancsu na Wydziale Sztuki Dramatycznej Uniwersytetu Królowej Marii w Londynie. Była współzałożycielką Teatru WOW w Nowym Jorku, a w 1980 roku podjęła współpracę ze Split Britches Company. W 2006 była również dyrektorką „PSi12: Performing Rights”, międzynarodowej konferencji i festiwalu dot. performansu i praw człowieka. Obecnie pełni funkcję dyrektorki artystycznej projektu „Air Project”, inicjatywy, która wspiera osoby zajmujące się sztukami performatywnymi w Wielkiej Brytanii. Jej badania, powstające w oparciu o doświadczenie i praktykę, wykorzystują performans jako pretekst do dyskusji o prawach człowieka w kobiecych więzieniach, co jest skutkiem współpracy przy projekcie „Staging Human Rights” („Prawa człowieka na scenie”), o tworzeniu technologii dzięki współpracy przy „Democratising Technology” i o roli demokracji w społecznym zaangażowaniu dzięki pracy nad „The Long Table”. Jej obecne spektakle performatywne, o charakterze projektów zaangażowania publicznego, można znaleźć na jej stronie internetowej: www.publicaddresssystems.org. Tammy WhyNot towarzyszy Lois od 1978 jako jej alter-ego, partnerka sceniczna i naukowa. W 2014 roku Lois Weaver otrzymała tytuł Guggenheim Fellow.

Tammy WhyNot objawiła się światu w „The Lysistrata Numbah”, sztuce nawiązującej do „Lysistraty” Arystofanesa, stworzonej i wystawionej przez Spiderwoman Theatre w 1978 roku, by odrodzić się w samochodzie kempingowym pod Mostem Brooklińskim w przedstawieniu zatytułowanym „Upwardly Mobile Home” [gra słów – jednocześnie „dom awansu społecznego” i „przyczepa kempingowa zorientowana wertykalnie”], napisanym i wystawionym przez Split Britches Theatre Company w 1984 roku. Jej początki w branży teatralnej sięgają późnych lat 80., gdy rozpoczynała swoją karierę jako artystka solowa na nowojorskiej scenie w WOW Café, PS122, w klubie La Mama oraz w The Limbo Lounge. Pierwszy raz pojawiła się na międzynarodowej scenie jako mistrzyni ceremonii w Club Girrls, w ICA w 1994 roku. Następnie podróżowała po Wielkiej Brytanii z „cLUB bENT”, pokazywanym we współpracy z „It’s Queer Up North and Gay Sweatshop”. Wśród występów, które zostały docenione przez londyńską publiczność, znajdują się sobotnie noce w Duckies, „Club Deviance” w Teatrze Almeida, „Tammy WhyNot’s X-rated Xmas Xtravaganza” at the Oval, „Tammy’s Art and Beauty Salon” oraz „East End Collaborations” organizowane na londyńskim Uniwersytecie Królowej Marii. Występowała w Helsinkach, Warszawie, Buenos Aires, Bogocie, Rio de Janeiro, Nowym Jorku, Los Angeles oraz w Londynie.

Śledź losy Tammy na stronie: www.whattammyneedstoknow.com.

Peggy Shaw jest performerką, pisarką, producentką, uczy, jak pisać (na potrzeby teatru) i występować. Wspólnie z Lois Weaver założyła Split Britches oraz WOW Café w Nowym Jorku. Otrzymała trzy nagrody OBIE, w 1995 Nagrodę Stonewall Fundacji Andersona, a także nagrodę dla Performerki Roku od Fundacji Współczesnego Teatru Performansu w 2005. Jej zbiór spektakli solowych „Menopausal Gentleman”, zredagowany przez Jill Dolan i wydany przez Michigan Press, zdobył w 2012 roku Literacką Nagrodę Lamba za dramat roku. W 2014 Peggy otrzymała Nagrodę Sztuk Performansu Imienia Doris Duke.

Stormy Brandenberger jest profesorką na Wydziale Tańca Dramatycznego Uniwersytetu Hofstra. Pracuje również jako choreografka, której prace teatralne, multimedialne oraz związane z tańcem nowoczesnym pokazywane były w Stanach i za granicą. W 1984 roku rozpoczęła współpracę ze Split Britches Company. Jej choreografię prezentowano w American Place Theater, Cultural Project Theater, Dixon Place, DTW, Joe’s Pub, Ohio Theater, HERE, PS122, Saint Marks Church Performance Space i Urban Stages.

Vivian Stoll to muzyczka, inżynierka dźwięku i producentka muzyczna. Grała na bębnach w takich zespołach jak Isis, Unknown Gender, Frank Maya, a obecnie także w neofolkowej grupie Such As Us. Pracowała jako inżynierka/producentka z takimi artystami jak Bitch, the Exciting Conclusion, Laurie Anderson, Annabelle Chvostek, Rebecca Coupe Franks, Jon Kinzel i Rosalie Sorrels, której album w 2009 został nominowany do Nagrody Grammy. Vivian pracuje ze Split Britches od 1996, zaś w 2001 – wspólnie z Peggy Shaw – współpracowała przy pisaniu i wystawianiu „To My Chagrin”; w 2011 byłą realizatorką dźwięku przy spektaklu „Ruff”.

Claire Nolan jest autorką filmów, montażystką, asystentką produkcji i artystów. Po ukończeniu londyńskiego Uniwersytetu Królowej Marii zdobywała doświadczenie przy pracy w filmie i w teatrze, asystując przy promocjach muzycznych, komercyjnych sesjach zdjęciowych, a także wspierając artystów i producentów w czasie festiwali artystycznych i sztuk performatywnych. Claire nadal zajmuje się produkcją, sesjami i montażem – zarówno materiałów promocyjnych, jak i zwiastunów dla już działających oraz wchodzących do środowiska artystów sztuki performatywnej. Zajmuje się także przygotowywaniem dokumentacji do badań wykorzystujących praktykę i doświadczenie oraz projektowaniem wideo do pokazów na żywo. W 2013 skończyła swój pierwszy film krótkometrażowy „The Making of the Falsettos”; ta 40-minutowa produkcja dokumentuje działania artystki Stacy Makishi podczas pracy na jej ostatnim – jak dotąd – przedsięwzięciem artystycznym zatytułowanym „The Falsettos”. www.clairenolan.org.

Jo Palmer jest dyrektorką produkcji wydarzeń i spektakli na żywo. Podróżowała zarówno po kraju, jak i za granicą razem ze Split Britches, Stacy Makishi i Action Hero. W 2013 była projektantką techniczną przy spekatklu Stacy Makishi „The Falsettos” oraz przy „Desperate Archives” Split Britches w Galerii La Mama w Nowym Jorki i w Bibliotece Praw Performansu w trakcie Encuentro w Montrealu (2014). Bieżące informacje o jej obecnych i planowanych działań można znaleźć na stronie: visit www.jopalmer.info.

Hannah Maxwell pracuje jako asystentka artystów, asystentka produkcji, pisarka, performerka. Była studentką Lois Weaver, jest absolwentką Uniwersytetu Królowej Marii. Zajmuje się zarządzaniem administracją i promocją oraz asystą festiwalową i artystyczną w ramach kierowania wydarzeniami. Współpracowała z Bobbym Bakerem, Peggy Shaw, The Expert View Micro-Festival, Steakhouse Live, Bangla Drama Festival, podjęła też współpracę w ramach programu the Wellcome Collection’s „On Light”. Czarną komedię jej autorstwa „Chicken” wystawiono w lutym w Splutter Theatre, w londyńskim Rich Mix jako część sezonu „Small Stories, Big City”.