[…] odszedł zanim się dowiedział, jak to wszystko nic nie znaczy, to, co człowiek postanawia i dokonywa świadomie, a wszystko ważne dokonane niechcący zostaje gdzieś za nami i potem nas ściga.

Jarosław Iwaszkiewicz, Panny z Wilka

Odwiedzający Wilko po 15 latach Wiktor przegląda się we własnych wspomnieniach i podejmuje próbę zrekonstruowania siebie samego. Spotkanie z kobietami z przeszłości konfrontuje go z pustką i jałowością własnej egzystencji, doświadczenie wojenne odebrało mu zdolność przeżywania uczuć. W spektaklu jednak tytułowe panny – siostry z Wilka, nie są tylko fantazmatem kobiecości i projekcją bohatera, zyskują własny głos i tożsamość. Agnieszka Glińska z Martą Konarzewską świadomie zawłaszczają Iwaszkiewiczowską narrację i oddają pole kobiecym bohaterkom opowiadania. Na Wiktora patrzymy ich oczyma, dowiadujemy się również, w jaki sposób czas, który upłynął, zmienił je same. Gdzie zaczyna się i kończy życie? Kiedy o sobie decydujemy? Czym jest osobista wolność i nasze życiowe wybory? Spektakl Agnieszki Glińskiej łączy tkankę opowiadania Iwaszkiewicza z kontekstem tych pytań współcześnie.

***

Agnieszka Glińska 

Absolwentka Wydziału Aktorstwa i Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. Aktorka i reżyserka spektakli teatralnych i telewizyjnych. W latach 2012–2015 dyrektorka Teatru Studio w Warszawie. 

Wyreżyserowała blisko 60 spektakli teatralnych, w tym: Korowód A. Schnitzlera (Teatr Ateneum), Trzy siostry A. Czechowa (Teatr Powszechny w Warszawie), Kaleka z Inishmaan M. McDonagha (Teatr Powszechny w Warszawie), Wiśniowy sad A. Czechowa (Akademia Teatralna w Warszawie), Mewa A. Czechowa (Teatr Narodowy w Warszawie), Iwona, księżniczka Burgunda W. Gombrowicza (Teatr Narodowy w Warszawie), Lekkomyślna siostra W. Perzyńskiego (Teatr Narodowy w Warszawie), Pożegnania S. Dygata (Teatr Narodowy w Warszawie) oraz Panny z Wilka J. Iwaszkiewicza (Narodowy Stary Teatr w Krakowie). Ponadto wyreżyserowała serial HBO zatytułowany Bez tajemnic.

Wielokrotnie nagradzana. W 1999 r. otrzymała Paszport „Polityki” w kategorii „Teatr”. W 2011 r. została uhonorowana Nagrodą im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego za wybitne osiągnięcia reżyserskie ze szczególnym uwzględnieniem inscenizacji sztuk A. Czechowa na deskach Teatru Współczesnego i Narodowego.

Jest doktorem nauk teatralnych. W 2012 r. zaczęła wykładać na Akademii Sztuk Teatralnych im. S. Wyspiańskiego w Krakowie. Wcześniej w latach 1999–2012 prowadziła zajęcia w Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie. 

***

Być może Jarosław Iwaszkiewicz byłby zdziwiony adaptacją swojego pięknego opowiadania w Starym Teatrze w Krakowie. Ale o tym możemy tylko przypuszczać. Pewne jest, że „Panny z Wilka” w reżyserii Agnieszki Glińskiej to bardzo ciekawa interpretacja tej prozy i świetny spektakl.

Wojciech Majcherek, onet.pl


Glińskiej, dramaturżce Marcie Konarzewskiej i wspaniałym aktorkom udało się stworzyć na scenie kobiecą grupę emanującą energią, która przenosi się na drugą stronę rampy. Ale jest i coś więcej. Każdy tu dla każdego jest trochę lustrem, ale też nikt nie ma złudzeń, że w którymś odbiciu zobaczy jedyną prawdę o sobie czy o tym drugim. Spektakl, tak jak relacje międzyludzkie (i wewnątrzludzkie) jest migotliwy, rozedrgany, delikatny. I, długimi momentami, zachwycający.

Aneta Kyzioł, „Polityka” 

Wiktor przyjechał do majątku Wilko po kilkunastu latach nieobecności. Był niegdyś korepetytorem w tym majątku, także sąsiadem. Mieszkające tu siostry podkochiwały się w nim, kochały albo były zbyt jeszcze młode, by wiedzieć, co się dzieje. Co czuł wtedy Wiktor? Podejmował ze wszystkimi pannami na różny sposób niezrealizowaną grę uczuć. Teraz minęło wiele lat – Wiktor przyjechał znów. Wciąż jeszcze niestary, ale zmęczony, naznaczony wojną. Jedna z sióstr już nie żyje, inne założyły rodziny, mają dzieci… Znów Wiktor i kobiety z Wilka podejmują wzajemną międzyludzką grę. Czy dojrzalszą? Bardziej łapczywą albo cyniczną? Na pewno inną. Na pewno bardziej świadomą, skupioną na sobie, na analizie siebie. 

Tadeusz Kornaś, teatralny.pl