Sceniczna chóralna opowieść bada kondycję świata i psychiki człowieka po wybuchu, człowieka przygniecionego ciężarem trudnej przeszłości, funkcjonującego w chmurze obrazów i zdań, które przylepiły się do niego w trakcie drogi i które przyniósł ze sobą aż do: teraz, tutaj. 

Bohaterowie opowieści Aleksijewicz są pogubieni w czasie. Nieustannie porównujący siebie stąd i siebie z kiedyś, pęknięci, niedokładnie poskładani, mają jednak zdolność przenikliwego spojrzenia. Problem w tym, że jest to spojrzenie Orfeusza, spojrzenie wstecz (w tym wypadku w głąb czaszki, w siebie). Ich oczy napotykają na bezwzględny wzrok utraconego czasu – Meduzy, która grozi powrotem. Boją się, że przeszłość bezpowrotnie minęła, że jest już nie do odzyskania. Dawno wystygły ich ciała, jeszcze schną głowy po tańcu ostatniego dnia lata – w świecie sprzed wybuchu. Kiedyś głowa pociła się na zewnątrz, dziś poci się od środka. I jeszcze – istnieje obawa, że przeszłość znowu może się stać przyszłością. Ci ludzie stali się nosicielami traumy, wyczulonymi na katastrofę. Są prorokami nowych zagrożeń.

Sceniczna chóralna opowieść bada kondycję świata i psychiki człowieka po wybuchu, przygniecionego ciężarem trudnej przeszłości, funkcjonującego w chmurze obrazów i zdań, które przylepiły się do niego w trakcie drogi i które przyniósł ze sobą aż do: teraz, tutaj.

Spektakl zrealizowano w ramach stypendium Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego. Spektakl zakwalifikował się do finału konkursu na najlepszy spektakl teatru niezależnego.

***

Krzysztof Popiołek

Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. L. Solskiego w Krakowie, a także magister prawa.

Współpracował z wieloma teatrami, m.in. w Krakowie, Warszawie, Szczecinie, Olsztynie, Wrocławiu, Gdańsku oraz na Łotwie.

Jako asystent pracował z reżyserami: Krystianem Lupą, Michałem Zadarą, Barbarą Wysocką oraz Brianem Michaelsem. W roku 2011 odbył praktykę w teatrach brytyjskich (Bournemouth, Londyn) oraz wziął udział w organizacji City of London Festival, asystując dyrygentce Kelly Lovelady i australijskiej orkiestrze symfonicznej. W latach 2014–2016 był asystentem naukowym w krakowskiej szkole teatralnej.

Jego ostatnie realizacje teatralne to Gęstość zaludnienia. Historia wybuchu (Teatr Kana w Szczecinie), Ginczanka. Chodźmy stąd (Teatr Żydowski w Warszawie) oraz Tęskniąc (Teatr Polski w Bielsku-Białej).

***

WYDARZENIE TOWARZYSZĄCE:

Rosyjski dzięcioł – film

***

RECENZJE

Przedstawienie autorstwa Krzysztofa Popiołka – reżysera i autora adaptacji – nawiązuje, zgodnie zresztą z charakterem sceny, do dobrych tradycji teatru alternatywnego, w którym ważkie problemy społeczne i polityczne zyskiwały formę żywej, otwartej inscenizacji ze zbiorowym bohaterem i gorącym, aktualnym przesłaniem. Taka też jest Gęstość zaludnienia – intensywny, pełen ruchu i emocji, a zarazem zdyscyplinowany formalnie spektakl, w którym głosy jednostek łączą się w swego rodzaju chór. Chór ofiar, lecz i świadków katastrofy w Czarnobylu, można by rzec – dziedziców tej wyjątkowej tragedii.
Artur Daniel Liskowacki, „Kurier Szczeciński” 

Ten ich zatraceńczy taniec robi naprawdę wstrząsające wrażenie, może dlatego że potoki słów –mądrych, słusznych, strasznych, które nas zalewają – równocześnie uodparniają nas na to, co przekazują? Aktorzy Kany pokazują desperację i rozpacz ucieleśnioną, może dlatego docierającą do widza w bardziej bezpośredni sposób.
Joanna Ostrowska, teatralny.pl