Rozpadająca się chata, gdzieś na Syberii, pośród ciemnych, zimnych lasów, gór, późnej jesiennej przyrody. Żyją tu bogobojny Iwan i jego siedmioletni wnuk. Codzienność mija na oczekiwaniu na powrót ojca. Wokół grasują groźne, dzikie psy, które z głodu nie szczędzą nikogo. Równoległy wątek opisuje dwóch żołnierzy, którzy poszukują prostytutki. A trzeci punkt widzenia koncentruje się wokół Jurijego, który wbrew żonie pomaga mieszkającym w dzikiej tajdze Iwanowi i Lioszce, którego zresztą los kończy się tragicznie. Początkowo narracja opiera się na luźno powiązanych ze sobą epizodach, z czasem jednak ścieżki bohaterów się krzyżują tworząc spójną opowieść. Film ten doskonale pokazuje rosyjskiego ducha, który łączy w sobie bezwzględny, brutalny naturalizm z mrocznym poczuciem humoru. W „Syberii…” na próżno szukać zabawowych sekwencji, bo choć się pojawia cień uśmiechu, to raczej przez pryzmat gorzkich łez. Świetne kino, wytrącające z dobrego samopoczucia.