Reżyserka teatralna. Absolwentka teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim i Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.

Zadebiutowała na zawodowej scenie jeszcze w czasie studiów przygotowując w 1994 roku „Kwartet” Bogusława Schaeffera w Teatrze Powszechnym w Łodzi. W 1996 roku rozpoczęła współpracę z toruńską sceną im. Wilama Horzycy. Zrealizowała tutaj „Karykatury” Jana Augusta Kisielewskiego, spektakl, za który otrzymała nagrodę im. Bohdana Korzeniewskiego przyznawaną młodym reżyserom przez miesięcznik „Teatr”. Następnie sięgnęła do prozy dwudziestolecia międzywojennego, w krakowskim Starym Teatrze pokazała sceniczną adaptację „Wspólnego pokoju” Zbigniewa Uniłowskiego (1998). Reżyserowała przedstawienia na wielu polskich scenach, m.in. w Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu, Wrocławskim Teatrze Współczesnym, Teatrze Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, Teatrze Polskim w Poznaniu i w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Jednak, jak do tej pory, najmocniej jest związana z toruńską sceną. W latach 2003-2006 była tutaj etatowym reżyserem, natomiast w latach 2006 – 2012 była dyrektorem artystycznym Teatru im. Horzycy.

Iwona Kempa realizowała przede wszystkim dramat współczesny. Sięgała po klasykę współczesności, na toruńskiej scenie przygotowała „Końcówkę” Samuela Becketta (1998) i spektakl „Dwa i pół miliarda sekund” (2006) na podstawie pięciu jednoaktówek Becketta, które układały się w pięć wariantów tego samego ludzkiego losu. Jednak najwięcej miejsca w jej dotychczasowej teatralnej pracy zajmują sztuki najnowsze. Trzykrotnie reżyserowała dramaty Irlandczyka Martina McDonagha – „Kalekę z Inishmaan” (Wrocławski Teatr Współczesny, 1999; Teatr im. Horzycy w Toruniu, 2009) i „Samotny zachód” (Teatr im. Horzycy w Toruniu, 2002). Frapują ją także węgierscy autorzy. Wyreżyserowała melodramatyczną i zarazem tragiczną „Portugalię” Zoltana Egressy’ego (Teatr Polski w Poznaniu, 2004).

„Interesuję się współczesnym dramatem niezależnie, kto go napisał” – mówiła Kempa. – „Odczuwam jednak pewne pokrewieństwo myślenia z autorami węgierskimi. W tej dramaturgii dostrzegam czułość do człowieka, ciepły stosunek do bohaterów i niezwykłe poczucie humoru, które pozwala mówić o bardzo poważnych sprawach” 

Reżyserka często tworzy przedstawienia kameralne, zbudowane przede wszystkim na precyzyjnej i pełnej emocji grze aktorów, którzy w jej spektaklach niejednokrotnie uzyskują bardzo autentyczny wyraz. Kempa potrafi wnikliwie przyjrzeć się człowiekowi. Bardzo „ludzki” wymiar jej teatralnych prac zawdzięcza także umiejętnemu łączeniu elementów komediowych z dramatycznymi, a czasem i tragicznymi. Potrafi uczynić to, patrząc na przedstawiane na scenie zdarzenia z dystansem, często zaprawionym ironią albo goryczą.

Na toruńskiej scenie powstawały kolejne teatralne interpretacje dramatu współczesnego. Kempa przygotowała tutaj „Plażę” Petera Asmussena (2006) – oszczędny i wstrząsający zapis współczesnych międzyludzkich relacji, często zredukowanych do bezinteresownego zadawania drugiemu bólu, i polską prapremierę czarnej komedii „Pakujemy manatki” Hanocha Levina (2007).

„Zimowe ceremonie” (2010) były drugą realizacją sztuki Hanocha Levina w reżyserii Kempy. Sztuka skupia się wokół ludzkiego lęku przed śmiercią, temat traktując jednak z dużą dozą absurdu. W tym samym roku, już na deskach Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie reżyserka wystawiła „Intymność” Hanifa Kureishiego, wzbudzając zachwyt publiczności.

Od 2012 roku Kempa pracuje na stanowisku dyrektora oraz kierownika artystycznego Małopolskiego Ogrodu Sztuki (MOS), który został otwarty przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (w którym artystka pełni funkcję zastępcy dyrektora). Ogród został założony jako placówka interdyscyplinarna, w której realizowane są projekty związane z każdą z dziedzin sztuki współczesnej.

W 2015 roku reżyserka wystawiła „Wszechświat w pigułce” Burta Simona, będący częścią projektu teatralno-edukacyjnego, skierowanego do młodzieży. W tym samym roku Kempa wyreżyserowała „Rytuał”, kolejną sztukę autorstwa Ingmara Bergmana.

W roku 2013 Kempa została wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie.

Laureatka nagród: Grand Prix, nagroda Ministra Kultury oraz Nagroda Dziennikarzy dla spektaklu „Samotny zachód” Martina McDonagha w Teatrze im. Wilama Horzycy w Toruniu na 38. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie (2003); agroda „za czystość i dyscyplinę w prowadzeniu zespołu” w przedstawieniu „Portugalia” Zoltana Egressy’ego w Teatrze Polskim w Poznaniu na 4. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu (2004); Laur Konrada za reżyserię przedstawienia „Pakujemy manatki” Hanocha Levina w Teatrze im. Horzycy w Toruniu oraz nagroda publiczności na 10. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje” w Katowicach (2008).

[opracowano na podstawie culture.pl]