Wykład Cvety Dimitrovej towarzyszący recepcji spektaklu „Goście Wieczerzy Pańskiej” w reżyserii Tomasza Fryzła.
W języku klasycznej psychoanalizy głębokie źródło depresji tkwi w nieuświadomionej czy nie dającej się „przepracować” żałobie po utracie. Rozgoryczenie, rozpacz, beznadzieja, bezradność, a może po prostu milczenie i niemoc, mogą być odpowiedzią na utratę nadziei, miłości, poczucia sensu, wiary, transcendencji, wreszcie Boga.
Każdy z bohaterów „Gości Wieczerzy Pańskiej” styka się z tą utratą, każdy też inaczej na nią odpowiada. Niemniej, milczenie może być metaforą naszej kondycji i trafną diagnozą naszej aktualności. Diagnozą, którą można postawić zachodniemu społeczeństwu.
Żeby nastało milczenie i brak, musiało być najpierw coś. Odpowiedź, bliskość, więź, miłość? Ile z niej można wskrzesić, by nie popaść w rozczarowanie i rozgoryczenie, które wrzuca w otchłań osamotnienia, a może zbiorowego zamrożenia, zatrzymania, depresji? Czy jeśli odzyskamy zdolność mówienia i słyszenia, czy jeśli odzyskamy język do opisywania Świata, odzyskamy też poczucie więzi i sensu?

Cveta Dimitrova – absolwentka filozofii na UW, psychoterapeutka. Ukończyła Studium Psychoterapii i Studium Psychoterapii Par w Laboratorium Psychoedukacji. Prowadzi ośrodek Znaczenia. Psychoterapia w Warszawie.
Współautorka podcastu psychoterapeutyczno-filozoficznego Nasze Wewnętrzne Konflikty w TOK FM.