Po raz pierwszy odwiedziłem “Konfrontacje Teatralne” w Lublinie w 1999 roku. Był to czas, gdy rozpoczynalem współpracę w Teatrem Provisorium i Kompanią “Teatr” nad anglojęzyczną wersją ich “Ferdydurke”. Był to początek naszej wieloletniej współpracy – pięć lat później wszyscy byliśmy zaangażowani w planowanie specjalnej edycji 2004 roku, kiedy to rok i festiwal poświęcone były Gombrowiczowi.

Miałem okazję uczestniczyć w kilku edycjach Konfrontacji Teatrlanych, zarówno jako widz i jako gość. Za każdym razem uderzało mnie ciepło, profesjonalizm i odważdne wybory organizatorów i obsługi festiwalu, jak również jakość i dynamika lubelskiej publiczności festiwalowej.

Zagraniczne grupy teatrlane, które zachęcałem do przyjadu na Festiwal, w szczególności Pig Iron Theatre Company z Filadelfii, zawsze wracały do domu zachwycone doświadczeniami Festiwalu i Lublina. Pomiędzy gospodarzami a goszczonymi artystami zawiązywały się szczere, wieloletnie więzi, nie tylko artystyczne ale i prywatne, czego przykładem może być zawsze entuzjastyczne przyjęcie artystów lubelskich w Stanach Zjednoczonych i wszędzie indziej. Prezentacja teatrów lubelskich na festiwalu zawsze była ważnym przypomnieniem lokalnej historii Lublina, jako miejsca, z którego pochodzą unikalne i znakomite grupy teatralne takie jak m. in. Teatr Provisorium i Kompania “Teatr”, Scena Plastyczna KUL, Ośrodek Praktyk Teatralnych Gardzienice. Jednocześnie festiwal imponował mi zawsze swoim nowoczesnym i kosmopolitycznym programem spektakli zagranicznych grup teatralnych.

Odkąd w 1998 r. zacząłem śledzić rozwój tańca współczesnego w Polsce widziałem jak Festiwal i zróżnicowane środowisko Centrum Kultury w Lublinie przyczyniały się do rozwoju kwitnącego dzisiaj środowiska tańca współczenego w tym mieście. Jestem szczęśliwy widząc przemiany, także samej siedziby Centrum Kultury.

Proszę przyjąć moje najszczersze gratulacje sukcesu piętnastu lat trwania Festiwalu, który, mam nadzieję, będzie wciąż wzrastał i rozkwitał w następnych latach i dzięsięcioleciach.