Festiwal jest publiczną instytucją sztuki, a więc ma konkretną rolę, obowiązki i odpowiedzialność ‒ zarówno wobec artystów, jak i publiczności; w środowisku lokalnym oraz międzynarodowym.

Jednym z zadań festiwalu jest nieustanne poszukiwanie i nazywanie nowych nieoczywistych sposobów rozumienia języka teatralnego oraz rozwijanie krytycznego dyskursu.

Festiwal powinien stwarzać twórcom warunki do pracy i rozwijania swoich praktyk artystycznych, stymulować swobodny przepływ artystów, dzieł, koncepcji i idei.

Jest odpowiedzialny za odkrywanie nowych artystów oraz otwieranie się wobec coraz liczniejszych i bardziej zróżnicowanych odbiorców.

Powinien tworzyć przestrzeń niezależnej wymiany myśli i doświadczeń, oferując artystom i publiczności warunki do swobodnej, rzeczywistej debaty.

Musi przy tym pozostawiać miejsce na nieoczekiwane zderzenia, spotkania, niespodziewane koincydencje.

W programie 21. edycji festiwalu znajdą się spektakle twórców, którzy proponują nowe fascynujące języki teatralne, od lat konsekwentnie wyznaczają własne sposoby rozumienia teatru i pociągają za sobą wielu następców. Jest wśród nich (wciąż słabo znana w Polsce) katalońska grupa Señor Serrano, swobodnie i twórczo posługująca się nowymi technologiami, laureaci nagrody Srebrnego Lwa na Biennale Weneckim w 2015 roku za „stworzenie nowego języka
teatralnego”. Pojawi się również Toshiki Okada, jedna z najważniejszych postaci teatru na świecie, z najnowszym spektaklem swojej grupy chelfitsch. Po raz pierwszy będziemy gościć gwiazdę sceny niezależnej ‒ Ivo Dimcheva.

Powrócą natomiast m.in.: Gob Squad ‒ z polską premierą świetnego przedstawienia War and Peace koprodukowanego przez Konfrontacje, oraz doskonale znana lubelskiej publiczności Penny Arcade, która pokaże swój najnowszy spektakl Longing Lasts Longer. Festiwal zamkniemy pokazem znakomitego Placu Bohaterów w reżyserii jednego z najważniejszych polskich twórców: Krystiana Lupy. Będzie to pierwszy w Lublinie pokaz pracy tego reżysera.

Co szczególnie ważne, festiwal zawsze powstaje w konkretnym miejscu i czasie. Dlatego podstawową linią programową tegorocznej edycji są spektakle młodych polskich reżyserów i reżyserek, które prześwietlają instytucję teatru i pytają o rolę oraz odpowiedzialność twórców, sprawdzają ramy teatru repertuarowego i testują alternatywne
wobec niego rozwiązania. Są wśród nich spektakle realizowane zarówno w nurcie niezależnym, jak i w ramach teatrów instytucjonalnych. Wszystkie powstały w sezonach 2014/2015 i 2015/2016, wszystkie uważnie
i krytycznie przyglądają się zasadom i warunkom pracy w teatrze. Pytają o podmiotowość artystów i publiczności, stawiają mocne tezy o prekarności współczesnych pracowników sztuki, kwestionują hierarchie oraz relacje władzy w obszarze instytucji sztuki. Szukają teatralnej demokracji: w relacjach wewnątrz instytucji teatru oraz w kontakcie artysty i widza. Wyraźnie pokazują, że sama forma teatru zawsze jest polityczna.

Wszystkie te spektakle są autotematyczne, ale nie oznacza to, że mówią wyłącznie o teatrze. Przeciwnie, to wyjątkowo silny i spójny głos na temat kontekstu politycznego, społecznego i ekonomicznego, w jakim wszyscy funkcjonujemy.

W naszym przekonaniu jesteśmy świadkami powstawania nowego nurtu w teatrze, który o demokracji opowiada, nie tyle pokazując ją na scenie, ile przez wprowadzanie jej zasad w metody pracy oraz stawianie pytań o normy rządzące procesem produkcji sztuki. Nie przypadkiem wszyscy twórcy polskich spektakli zaproszonych w tym roku na Konfrontacje Teatralne pytają o własną podmiotowość, dopominają się o demokrację i podejmują próbę projektowania jej alternatywnych modeli. A przecież rozmowa na temat tego, jakiej demokracji chcemy, jest nam dzisiaj potrzebna jak powietrze.

Kuratorzy Festiwalu
Marta Keil i Grzegorz Reske