Marcin Liber – reżyser, scenograf, scenarzysta. W teatrze przyglądał się już m.in. mechanizmom rządzącym światem teleturniejów i programów reality show, prześwietlał popkulturę i brał się za bary z polską historią i mitologią. Na Konfrontacjach w 2012 roku prezentował III Furie z Teatru im. H. Modrzejewskiej w Legnicy.

Zaczynał jako aktor w poznańskim Teatrze Biuro Podróży, współpracował także z Teatrem Ósmego Dnia m.in. w plenerowym spektaklu z 1996 roku Sabat, a także kilkakrotnie z zespołem Porywaczy Ciał, z którym zrealizował spektakle: Technologia sukcesu, Sztuczne oddychanieoraz VOL.7.

Jest jednym z założycieli Teatru Usta Usta, gdzie zadebiutował jako reżyser w 2000 roku spektaklem A. Przedstawienie inspirowane Trylogią Nowojorską Paula Austera, to swoisty kryminał przeniesiony na deski teatru. Liber serwuje widzom dobrze skonstruowaną intrygę, pełne czarnego humoru i klimatu amerykańskiego wielkiego miasta obrazy, które w swoim najgłębszym wymiarze odnoszą się do problemu rozpadu postmodernistycznej tożsamości.

Kolejnym spektaklem Libera i Teatru „Usta Usta” był Cadillac, który powstał dwa lata później, opowieść inspirowana telewizją, w którym reżyser przygląda się mechanizmom rządzącym światem teleturniejów i programów reality show.

Był autorem scenariusza spektaklu Autofobia z 1996 roku, zrealizowanym z Teatrem Ósmego Dnia. Przedstawienie powstało po tragicznym wypadku samochodowym, w którym zginął przyjaciel reżysera, jeden z aktorów Teatru Biuro Podróży. Spektakl, jak wiele innych realizacji Libera, zanurzony jest w tajemniczej, onirycznej aurze przypominającej estetykę filmów Davida Lyncha. Bez posługiwania się słowem, operując sugestywnym obrazem, uderza sposobem ujęcia tematu śmierci.

Późniejsze zainteresowania twórcze Libera kierują się w stronę nowych mediów, technik audiowizualnych, a także elementów teatru tańca, które zostają wplecione do spektakli, stając się ich integralnymi składnikami. Sięgał do estetyki wideoklipu, w którym dominują szybko zmontowane, gwałtowanie zmieniające się, agresywne obrazy.

Najnowsza twórczość Libera gatunkowo zwraca się w stronę zainteresowania monodramem, którego coraz to nowe możliwości i bardziej zaskakujące oblicza odkrywa przed widzem artysta. Liber nakłada dosłowność i brutalność obrazu na metaforę ukrytą we wdzięku, ruchu tancerzy i melodii śpiewu. Wszystkie te elementy wtopione zostają w chłód ekranowej aury, tworząc zupełnie wyjątkową estetykę.

Do jego najbardziej reprezentatywnych i znanych spektakli należą m.in. Śmierć człowieka-Wiewiórki (Teatr Usta Usta), tryptyk Sex, Drugs, and Rock’n’Roll, (Teatr im. H. Modrzejewskiej w Legnicy), Trash Story (Lubuski Teatr im. L. Kruczkowskiego w Zielonej Górze), Na Boga! (Teatr Dramatyczny w Wałbrzychu) czy Być jak Steve Jobs (Narodowy Stary Teatr w Krakowie); Ifigenia moja siostra (2005 w Centrum Artystycznym M25 w Warszawie). Stworzył również Rekonstrukcję zdarzeń (2007), spektakl nawiązujący do dramatu Romana Brandstaettera, zrealizowany przy współpracy Teatru Polskiego w Poznaniu, poznańskich muzyków ze sceny hip-hop, oraz dwudziestoosobowego chóru męskiego, a rok później Rekonstrukcję poetyZbigniewa Herberta (2008). Liber wystawił również WilkaHermana Hesse (2009, Teatr Dramatyczny w Warszawie), Utwór o Matce i OjczyźnieBożeny Keff (2010, Teatr Współczesny w Szczecinie), MakbetaWilliama Szekspira (2011, Teatr Współczesny w Szczecinie), oraz Dyskretny urok burżuazjiLuisa Buñuela i Jean-Claude’a Carrière’a (2012, Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu), Jak umierają słonieMagdy Fertacz (2015), Media MedeaMarzeny Sochy (2015), Fahrenheit 451Marcina Cecki (2016) oraz DogvilleLarsa von Triera (2016).

Za zadziorne, punkowe III Furie dostał „Laur Konrada” – nagrodę główną XIV edycji Ogólnopolskiego Festiwal Sztuki Reżyserskiej „Interpretacje”. Zespół spektaklu Dogvilleotrzymał dwie Złote Maski – dla Moniki Buchowiec za najlepszą rolę żeńską w sezonie 2015/2016 oraz za najlepszą scenografię w sezonie 2015/2016. Zdobył nagrodę dziennikarzy w sezonie 2011/12 za przedstawienie Trash Story podczas 12. Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu;

Jest inicjatorem Spring of death, multimedialnego projektu współtworzonego wraz z Pawłem Dobrowolskim i Krzysztofem Skoniecznym, zaprezentowanego w Teatrze Studio w Warszawie.

[opracowano na podstwie culture.pl]