DEATH OF THE POLE DANCER

POMYSŁ, CHOREOGRAFIA I WYKONANIE
Eisa Jocson

COACHING, KONSULTACJA DRAMATURGICZNA
Rasa Alksnyte

PRODUKCJA I TECHNIKA
Yap Seok Hui | ARTFACTORY

MUZYKA
I Just Don’t Know What to Do with Myself w wykonaniu Dusty Springfield

PRODUKCJA
In Transit 2011

HKW Berlin

WSPARCIE
Nadine, Bruksela

Death of the Pole Dancer pokazuje rozmaite rodzaje postrzegania i odsłania złudzenia na temat tego, co oglądamy. Czym właściwie jest taniec na rurze, któremu się przyglądamy? Sportem? Ucieleśnieniem naszego wyobrażenia o seksualności? Co kieruje naszym spojrzeniem? I kto decyduje o tym, co widzimy? W ramach spektaklu na nowo zastanawiamy się nad znaczeniem podglądania i wycofania, bezbronności i przemocy, seksualności i władzy.

MACHO DANCER

POMYSŁ, CHOREOGRAFIA I WYKONANIE
Eisa Jocson

LIGHT DESIGN
Jan Maertens

MUZYKA
Lina Lapelyte; Metallica Devil’s Dance, Boney Tyler Total Eclipse of The Heart, Erik Santos Pagbigyang Muli, Wham! Careless Whisper

COACHING
Rasa Alksnyte

KONSULTACJA DRAMATURGICZNA
Arco Renz

TECHNIKA
Yap Seok Hui

KOPRODUKCJA
Workspacebrussels, Beursschouwburg

REZYDENCJE ORAZ WSPARCIE
Workspacebrussels, Beursschouwburg, Wpzimmer, Antwerpia

PREMIERA
24 kwietnia 2013 r.

Taniec maczo (Macho Dancing) praktykowany jest przez młodych mężczyzn w nocnych klubach Filipin, odwiedzanych zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety. Jest mocno skodyfikowaną formą choreografii, podporządkowaną określonej partyturze i kanonowi fizyczności. Taniec ten jest ekonomicznie umotywowanym językiem uwodzenia, opartym na pojęciach męskości jako kapitale cielesnym.

W solowym spektaklu Macho Dancer tytułowy taniec wykonywany jest przez kobietę. Artystka zadaje pytanie o sposób, w jaki postrzegamy seksualność i pokazuje, jak płeć kulturowa stała się narzędziem społecznej mobilności. Bo chociaż tancerze zajmujący się zawodowo tańcem maczo funkcjonują na marginesie społeczeństwa, na scenie ucieleśniają wyobrażenie o silnym mężczyźnie, najbardziej uprzywilejowanej grupie społecznej. Kobieta wykonująca „taniec maczo” przejmuje ten wizerunek, przekraczając zarazem społeczne i kulturowe granice; na chwilę zmienia swój własny status. Tylko na chwilę: wykonuje przecież zawód nie mieszczący się w społecznych ramach oraz należy do uprzedmiotowionej grupy kobiet. Spektakl pokazuje pułapkę płci kulturowych (gender loop), w którą uwikłana jest zarówno publiczność, jak i wykonawczyni.

„Realizuje swój potencjał i sięga po władzę, wracając [do klubu] co noc. Pragnienie i praktyka mobilności społecznej są koniec końców wyłącznie złudzeniem. W barach gejowskich, tak jak i na Filipinach, realna społeczna mobilność jest nieuchwytna, ograniczona i tymczasowa. Każdej nocy jej pragnienie i praktyka odgrywane są na nowo”.

Rolando B. Tolentino, Macho Dancing, the Feminization of Labor, and Neoliberalism in the Philippines (Taniec maczo, feminizacja pracy i neoliberalizm na Filipinach)

Eisa Jocson jest choreografką i tancerką pochodzącą z Filipin. Z wykształcenia artystka wizualna i tancerka baletowa, pierwszy konkurs tańca na rurze wygrała w Manili w 2010 roku. Jej trzy spektakle solowe: Death of the Pole Dancer (2011), Macho Dancer (2013) oraz Host (2015) były pokazywane na znakomitych festiwalach w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Australii.

Sięgając do tańca na rurze czy zawodu hostessy, Eisa Jocson bada pracę i wizerunki tańczącego ciała w przemyśle usługowym, pokazując rozmaite sposoby kształtowania tożsamości i płci kulturowej, politykę uwodzenia oraz dotykając problemów społecznej mobilności na Filipinach. W najnowszym projekcie Princess and Your Highness under the Happyland zajmuje się badaniem sposobów produkcji szczęścia i fantazji, jakie obowiązują w filipińskim przemyśle rozrywkowym.