Z drugim spektaklem jest zawsze najtrudniej. Zazwyczaj po znakomitym debiucie oczekiwania wobec kolejnego przedstawienia bywają nieznośnie wysokie – i deprymujące. Nie inaczej było w przypadku Anny Karasińskiej – po oszałamiającym sukcesie „Ewelina płacze” oczekiwania wobec jej kolejnego spektaklu tylko rosły. Karasińska poradziła sobie z tą sytuacją brawurowo – stematyzowała ją, czyniąc z niej punkt wyjścia dla całego wydarzenia. Powstał błyskotliwy, zaskakujący i wzruszający spektakl o teatrze, o publiczności, a przede wszystkim o aktorach Teatru Polskiego w Poznaniu, dla których „Drugi spektakl” jest wyraźnym gestem emancypacyjnym.

Czym jest doświadczenie teatralnej wspólnoty, wspólnoty widzów i aktorów – jak uzyskać przepływ energii między sceną a publicznością? Jak sprowokować wyobraźnię widza? Od czego zależy percepcja spektaklu? Twórcy „Drugiego spektaklu” stawiają pytanie o metateatralność, na które naturalnie nie udzielą odpowiedzi.

„Drugi spektakl” Krasińskiej jest nie tylko jej drugim spektaklem, lecz także opowieścią o „drugim spektaklu”, który w teatrze zawsze dzieje się na widowni. Karasińska razem z zespołem aktorów na początku pokazują instruktaż „jak zachowywać się w teatrze”. (…) Te krótkie i dowcipne scenki stają się w pewnym momencie niebezpieczną grą z widzami. Widać, że aktorzy w portretowaniu poszczególnych gestów zaczynają naśladować publiczność. (…) Anna Karasińska znów pokazała, że potrafi świetnie operować teatralnością i przypatrywać się mechanizmom działania sceny. Jej spektakle są skromne i bezpretensjonalne, a jednocześnie widać w nich namysł nad samym sensem uprawiania sztuki. Reżyserka razem z Magdaleną Ptasznik, odpowiedzialną za ruch sceniczny, potrafiła wydobyć z aktorów perfekcyjne rozgrywanie najdrobniejszych gestów. Każde z aktorów zaznacza swoją odrębność, a jednocześnie widać, jak potrafią się zjednoczyć jako zespół i wspólnie, bez gwiazdorstwa i szarży, pracować na finałowy efekt przedstawienia.
Stanisław Godlewski, „Gazeta Wyborcza”

Jeszcze nigdy nie widziałem artystów poznańskiego Teatru Polskiego w takiej formie. Karasińska buduje minimalistyczne przedstawienie na precyzyjnych, drobnych gestach. Na skupieniu, zmyśle obserwacji i umiejętności perfekcyjnego operowania szczegółem. No i na kpinie z teatralnego snobizmu. Druga połowa „Drugiego spektaklu” to gra w wyzwania: „chcę coś poczuć”, „chcę zobaczyć coś o…”. Aktorzy kolejno wchodzą między publiczność. Sytuacja stopniowo się zagęszcza, a oczekiwania stają trudne do spełnienia.
Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”

 

RUCH SCENICZNY
Magdalena Ptasznik

KOSTIUMY
Anna Nykowska

ŚWIATŁO
Szymon Kluz

ASYSTENT REŻYSERA, INSPICJENT
Agnieszka Misiewicz