Trzeci z kolei film fabularny reżysera „Powrotu” (Złoty Lew w Wenecji w 2003 r.) i „Wygnania” (nagroda za
najlepsza role męską na festiwalu w Cannes w 2007 r.). Dwa poprzednie filmy pokazywane były w ramach Festiwalu „Konfrontacje Teatralne”, publiczność przyjęła je bardzo ciepło, mimo podjętych przez Zwiagincewa gorzkich tematów. Tym razem reżyser odchodzi od psychologizmu i biblijnych tematów i skłania się ku obserwacji zwykłych ludzi. Jednocześnie przygląda się przemianom społeczno – ekonomicznym, a w końcu dramatom, z jakimi zmaga
się człowiek we współczesnym świecie. Reżyser w charakterystyczny sposób buduje obrazy. Szaro-niebieskie kadry zwracają bardziej uwagę na obraz a nie na wypowiadane słowo, które w filmach Zwiagincewa, choć ważne, nie jest najistotniejsze. Ten styl pozwala na niedopowiedzenia, które reżyser pozostawia widzowi, prowokując go do własnych interpretacji. Klimat filmu podkreśla muzyka skomponowana przez Philipa Glassa.