Pekińska Opera to nazwa nadana zjawisku określanemu jako chińska tradycja teatralna wyrosła z dawnego cesarskiego imperium. Unikalna forma artystyczna łączy w sobie teatralne style muzyczne 314 miejscowości dawnego imperium chińskiego. Połączone w jeden styl w początkach XIX wieku osiągnęły szczyt swego rozwoju w początkach naszego stulecia, ale do dzisiaj zachwycają maestrią formy i niezwykłością artystycznego wrażenia.

Różne teatralne formy – teatr lalkowy, komedia, formy taneczne wywiedzione z dawnej obrzędowości, muzyka i poezja – stanowią ważne elementy tego teatru. Tradycja konfucjonizmu stanowi podstawę myślenia o muzyce i teatrze, legendy buddyjskie rozszerzają repertuar najstarszych legendarnych tematów . Obecny styl teatru opiera się na tym połączeniu różnych dawnych tradycji.

Obecnie podstawę stanowią cztery zasadnicze elementy dramatycznego wyrazu: recytacje i dialogi, pieśni, teatralne formy tradycyjnej sztuki wojennej połączone z akrobatyką oraz pantomima. Silny jest również wpływ form tanecznych. Reżyseria polega na harmonijnym połączeniu tych elementów, ale aby to osiągnąć potrzebni są niezwykle sprawni i wszechstronni aktorzy. Rozpoczynają oni treningi dość wcześnie zazwyczaj w wieku ośmiu lat. Wielu z nich pochodzi z rodzin, w których tradycja artystyczna sięga pokoleń. Nauka rozpoczyna się od podstaw akrobatyki, adepci stoją na rękach ponad 30 minut, aż stracą równowagę i upadną. Ćwiczenia zajmują im do 10 godzin dziennie, ćwiczą też sztukę wojenną, posługiwanie się szablą i piką. Po tym kursie podstawowym następuje program mistrzowski – adepci ćwiczą śpiew, wymowę i taniec.

Występom Opery Pekińskiej, zwłaszcza, gdy na scenie pojawia się wybitna tancerka Oi Shung Fang – diva, której zespół występował między innymi na angielskim dworze królewskim – towarzyszy specjalna atmosfera – stają się one wydarzeniami nie tylko dla Chińczyków na całym świecie. Gromadzą liczną publiczność i wzbudzają podziw i zachwyt dla egzotyki i mistrzostwa form.