„Końcówka” S. Beckett’a to jeden z najwybitniejszych tekstów w historii dramaturgii światowej. Z całej gamy problemów zawartych w sztuce, w realizacji Teatru Andersena – pierwszej w historii teatrów lalek – na plan pierwszy wysuwają się kwestie uzależnienia człowieka od stworzonego przez siebie otoczenia, uzależnienia Clova od Hamma – pana i władcy, przyporządkowującego swego stwórcę od siebie, kreatora do dzieła. Wszystkie cztery postacie nakreślone przez Becketta są nieludzkie, zarówno w swoich zachowaniach, jak i w swoim wizerunku. Na scenie pod postacią Hamma, niewidomego paralityka odartego z uczuć, oglądamy animowaną lalkę z potężnym, garbatym korpusem i kościstą ręką. Groteskowo „skukleni” są także Nell i Nagg, którzy podobnie jak Hamm są unieruchomieni i w pełni zależni od Clova. Wszystko zaś odbywa się w przestrzeni przywodzącej na myśl piwnicę pełną starych, zużytych ubrań poukładanych w stosy.

Teatr H. Ch. Andersena został założony w 1954 roku. Od początku swojego istnienia wyraźnie zmierzał w kierunku repertuaru poetyckiego. Do spektakli, które weszły do historii polskiego teatru lalek należą między innymi „Alicja w krainie czarów” i „Mały Książę” – Stanisława Ochmańskiego, „Dixi” Agnieszki Osieckiej w reżyserii Bogusława Kierca czy „Królowa Śniegu” w reżyserii Włodzimierza Fełenczaka. Obecnie oprócz wystawiania pięciu premier rocznie i grania repertuarowego dla dzieci tworzy również spektakle i wydarzenia dla dorosłych oraz cykliczne wydarzenia muzyczne. Teatr prezentował swoje spektakle w Czechach, Słowacji, na Węgrzech, w Rumunii, Rosji, Serbii, Chorwacji, Niemczech, Włoszech, w Grecji,  Danii, Austrii, Pakistanie, Japonii, Francji i Turcji.