• Kobieta i mężczyzna stoją obok siebie. Patrzą w dół. W tle oświetlona, popielata ściana.
  • Kobieta w wieczorowej, jasnej sukni, leży bokiem na stole. Szeroki kadr, w tle za nią ściany koloru złotego.
  • Grupa osób w przestrzeni pokoju, ściany i sufit ciemno szare, miękkie. Po lewej mężczyzna leży na niskim łóżku. Po prawej kobieta w wieczorowej sukni, druga kobieta zdejmuj jej przez głowę czerwony element ubioru.
  • Szeroki kadr na scenę teatralną podzieloną na trzy sekcje. Każda sekcja oświetlona innym kolorem. Po lewej, w zielonym świetle stoi kobieta. Na środku, w żółtym świetle, dwóch mężczyzn siedzi za stołem. Po prawej, w niebieskim świetle, mężczyzna i kobieta siedzą na niskim łóżku.

Spektakl Anny Smolar zainspirowany powieścią Koniec z Eddym Édouarda Louisa przygląda się doświadczeniu systemowego ucisku i stawia pytanie o lojalność wobec korzeni i klasy społecznej.

 

W świecie opisanym przez Édouarda Louisa nie ma miejsca na inność i okazywanie słabości, a każdy objaw delikatności, ambicji czy marzeń o czymś więcej i byciu kimś innym znika pod ciężarem zmordowanych ciał i czerwonych cegieł, które razem tworzą scenerię małego miasteczka. Powrót Édouarda do historii dorastającego w biednej, robotniczej rodzinie Eddy’ego jest gestem emancypacyjnym. Służy wymazaniu tej osoby, która doświadczyła prześladowania i braku akceptacji ze strony otoczenia. Édouard dokonuje wymazania, aby móc napisać swoją opowieść od nowa.

 

Czy miałeś prawo opuścić swoją rodzinę?

Czy miałeś prawo uciec z miejsca, w którym się wychowałeś?

Czy miałeś prawo porzucić siebie?

Czy miałeś prawo wymazać swoje imię i nazwisko?

Czy miałeś prawo napisać, że byliście biedni?

Czy miałeś prawo czuć pożądanie do chłopców?

Czy miałeś prawo zmienić swój status społeczny?

 

Imię nie jest tylko imieniem, nie jest tylko ciągiem liter i sylab, ale opowieścią. Imię, z którym się urodziłem, Eddy Bellegueule, sprowadzało mnie do przeszłości i opowieści, której nie wybrałem i od której chciałem uciec.

Édouard Louis

 

Anna Smolar – reżyserka teatralna, tłumaczka. Absolwentka literaturoznawstwa na Uniwersytecie Paryskim-Sorbonne. Laureatka Paszportu „Polityki” 2016 w kategorii Teatr.

W 2001 r. założyła w Paryżu zespół La compagnie Gochka, z którym realizowała spektakle: Gorzkie łzy Petry Von Kant R.W. Fassbindera, Wyspa niewolników P. Marivaux i Sextuor Banquet A. Llamas. Od 2005 roku reżyseruje w Polsce, m.in. Zamianę Claudela w Teatrze Śląskim w Katowicach, Panią z Birmy o Aung San Suu Kyi w Teatrze Polonia w Warszawie, Pinokio w Nowym Teatrze w Warszawie, Aktorów żydowskich w Teatrze Żydowskim, Dybuka w Teatrze Polskim w Bydgoszczy, Henriettę Lacks w Nowym Teatrze, Kopciuszka w Narodowym Starym Teatrze w Krakowie, Kilka obcych słów po polsku w Teatrze Żydowskim na deskach Teatru Polskiego w Warszawie.

W 2021 r. wyreżyserowała Halkę w krakowskim Teatrze Starym, prezentując niezwykle progresywne podejście do klasycznego libretta dziewiętnastowiecznego poety W. Wolskiego.

—-

Daniel Dobosz za swoją kreację w spektaklu uzyskał wyróżnienie w kategorii Najlepszy Aktor sezonu 2020/2021 podsumowania Wiesława Kowalskiego dla portalu Teatr dla Wszystkich.

 

Prasa:

„Aktorzy doskonale radzą sobie z, mówiąc wprost, mądrością spektaklu. Osiągnięciem wydaje mi się umiejętność wrażliwego nieprzerysowania postaci »prostego« człowieka. Teatr mądry i spójny w przekazie, jak i artystycznym wykonaniu”.

Olga Turno, DziennikTeatralny.pl

 

„Reżyserka skutecznie budzi wrażliwość widzów, unikając taniego współczucia czy moralizowania. Obok znakomitych decyzji adaptacyjnych, inscenizacyjnych czy scenograficznych siłą spektaklu Teatru Studio są świetni aktorzy oraz efekty – typowego dla twórczości Smolar – zespołowego charakteru pracy teatralnej”.

Piotr Dobrowolski, Teatralny.pl