Low Pieces jest spektaklem o publiczności, pytaniem o teatr i jego możliwości/obowiązki/ograniczenia. Jednocześnie jest wymagającym i odważnym spotkaniem z widzem-partnerem. Xavier Le Roy wraz ze swoimi współpracownikami tworzy fascynującą sytuacją społeczną, z jasnymi, uczciwymi regułami gry i wyjątkowym w teatrze partnerskim dialogu z publicznością. Jego spektakl przekracza granice tańca, teatru, łamie konwencje, wystawia na próbę konsekwencje podziału przestrzeni na scenę i widownię. Zadaje pytanie o rolę widza jako współtwórcy spektaklu; pyta o percepcję, jej możliwości, ograniczenia, o to, kto decyduje o jej kształcie i charakterze. „Low pieces” tworzą znakomici tancerze, choreografowie, performerzy, badacze i nauczyciele z całej Europy – nigdzie dotąd nie można było ich spotkać razem na scenie. „Low Pieces” jest od 2011 roku jednym z najważniejszych wydarzeń festiwali nie tylko współczesnego tańca, ale i teatru (m.in. wielki sukces na Festiwalu w Awnionie 2011 roku). W Polsce pokazujemy go po raz pierwszy.

Marta Keil

Trudno znaleźć słowa, które trafnie opiszą to, z czym jesteśmy konfrontowani. Może chodzić o stado odpoczywających zwierząt, grupę lwów wygrzewających się w słońcu, jakąś kompozycję roślinną… Takie obrazy pokazuje nam wyobraźnia. Grupa osób przemienia się w grupę o nieokreślonej naturze, zdolną przyjąć każdą z naszych projekcji. W ten oto sposób Xavier Le Roy bawi się z naszymi zmysłami i kolejny raz stawia pytania o to, jak postrzegamy ciało. Odrzucając obowiązujące zasady dotyczące ubioru, z norm społecznych pozbywając się ruchu, oferuje widzowi społeczność wolną od człowieczeństwa. Zwierzęcą? Mechaniczną? Roślinną? Na naszych oczach, sekwencja tanecznych pejzaży proponuje inną formę funkcjonowania na świecie. Dla Xaviera Le Roya dyskusje wywołane tym co pokazuje, są tak samo, jeśli nie bardziej istotne niż samo przedstawienie. Każde z nich inspiruje do refleksji. Interakcja artystów z widzami otwiera i zamyka „Low pieces”. Prezentacje ruchu, które jak lustro otaczają przerwy na słowa, zostają zaburzone, gdy tancerze, z którymi widzowie rozmawiali kilka minut wcześniej, pojawiają się na scenie nago, w pozycji leżącej lub na czworaka. Czy na pewno pozostają tacy sami? Jak zmienia się percepcja widzów i tancerzy? Jak odtworzą wspólną przestrzeń? W konfrontacji z nagimi ciałami, społeczny wizerunek tancerza oddającego się rozmowie, wciąż jeszcze obecny w oczach widza, zaciera się.

Maxime Fleuriot, Program Festiwalu w Avignon 2011

Po opuszczeniu przez widzów teatru, przedstawienie nadal żyje. Artyści obnażyli się przed nami. Obnażyli swoje ciała. Stworzyli nam szansę by wejść z ich obnażeniem w dialog. Ze sceny płynie siła. „Low pieces” zostało tak skonstruowane, by wciągnąć nas w rozmowę, która przybiera różne formy i zasady: głos i cisza, światło i mrok, obcość i znajomość, siła i bezbronność oraz wszystko co istnieje pomiędzy. Jasne zasady ustalane są na początku każdej sekcji. Sami podejmowaliśmy decyzje; to my zabieraliśmy głos, to my patrzyliśmy, ale przede wszystkim to my zmieniliśmy nasze przekonania co do scenerii, w których może wystąpić ciało.

czasopismo „Performa”