„Lustro” jest więcej niż odbiciem – bardziej potrzebą zajrzenia do wnętrza, w sferę emocji, wrażliwości, utrwalających silnie piętno obsesji, lęków, fascynacji czy tragicznego losu, które wypełniło krótkie życie Brunona Schulza. Ożywiony obraz, przywołujący przeczucia ogarniające tego niepozornego nauczyciela rysunku drohobyckiego gimnazjum, pragnie wraz z widzem udać się w tą wędrówkę, u której końca jawi się otchłań z niemymi świadkami, których milczenie potęguje dramat człowieka.

Muzykę do spektaklu napisał Piotr Klimek, a fragmenty prozy recytuje Jerzy Radziwiłowicz. Spektakl powstał na kanwie inspiracji życiem i twórczością Brunona Schulza – artysty znaczącego i silnie oddziałującego na europejską kulturę.

Jak wyglądam? Czasem widzę się w lustrze.

Rzecz dziwna, śmieszna i bolesna! Wstyd wyznać.

Nie widzę się nigdy en face, twarzą w twarz.

Ale trochę głębiej, trochę dalej stoję tam

w głębi lustra nieco z boku,

nieco profilem, stoję zamyślony i patrzę w bok.

Stoję tam nieruchomo patrząc w bok, nieco w tył za siebie.

Nasze spojrzenia przestały się spotykać. Gdy się poruszę,

i on się porusza, ale na wpół w tył odwrócony,

jakby o mnie nie wiedział,

jakby zaszedł poza wiele luster

i nie mógł już Powrócić.

Bruno Schulz, Samotność, 1937 r.