Teatr w Koszyku (Ukraina)

Założony przez Irinę Wolicką i Lidię Danilczuk w 1997 roku teatr jest organizacją niezależną i niedochodową. Poszukiwania artystyczne teatru skupiają się na reinterpretacji klasycznych ukraińskich tekstów poprzez syntezę słowa mówionego, sztuk plastycznych i muzyki. Spektakl Ukradzione szczęście miał swoją premierę w 1998 roku, „jego bazą jest dźwięk i rytm – uniwersalny znak zachodnio-ukrainskiej kultury. Z tego rytmu wyprowadzić można to, co w tej kulturze najbardziej intrygujące – tańce wolnych wojowników, kobiece lamenty, wszelkie emocje” – twierdzi Olga Ostrowerch.
Spektakl Białe motyle, plecione łańcuchy miał swoją premierę w 1997 roku. Inspirowany prozą Stefanika, swoistą materią ze wspomnień z dzieciństwa, mitów i tragizmu istnienia. „Z pomocą instrumentów scenicznych aktorka zmieniała ton monologu od baśni i dziecięcego żartu, poprzez czary, modlitwę, pieśni, szept, do płaczu, westchnięć i oddechu” (Jarosław Hlibiszczuk)

The Rivers Ensamble (Nowy Meksyk, Stany Zjednoczone)

Teatr założony został i do dziś jest prowadzony przez Joe Pesce. Ze spektaklem „The Beard”/”Broda” opartym na sztuce jednego z czołowych przedstawicieli epoki „beatników” – Michaela McClure’a grupa objechała Stany Zjednoczone. Pierwsze prezentacje tej sztuki wywołały prawdziwy skandal, doszło nawet do aresztowania aktorów w Los Angeles.
Główni bohaterowie – Jean Harlow i Bill The Kid – budują niebezpieczny, intrygujący i przesycony erotyzmem obraz natury ludzkiej, celebracji własnej egzystencji. Ta obsceniczność i wulgarność to prowokacja – próba otwartości i tolerancji dla widzów.

Teatr 36 złotych (Łódź)

Teatr założył w żyrardowskim liceum nauczyciel historii Mirosław Wasiewicz, który do dziś reżyseruje wszystkie spektakle teatru. Powstało ich dotąd 25, między innymi „Paragraf 22 – instrukcje”, „Matka Joanna od aniołów” , „Czekając na Godota”, „Zlewnia”. Od 1997 roku teatr działa w Łodzi w dwóch grupach – przy Poleskim Ośrodku Sztuki oraz przy XXXIII L.O.. Teatr brał udział w wielu festiwalach między innymi w nurcie „off” IV edycji Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Konfrontacje Teatralne, Łódzkich Spotkaniach Teatralnych, Reminiscencjach Teatralnych Kraków 2000.
Spektakl „Prawiek” powstał na podstawie prozy Olgi Tokarczuk. Główne inspiracje plastyczne to obrazy Tadeusza Makowskiego, Pabla Picassa i Macieja Gryglaszewskiego, na oprawę muzyczna składają się archaiczne pieśni słowiańskie i litewskie, hymny religijne, kolędy, rytmy aborygeńskiej, utwory „Armii”. Motywem przewodnim jest utwór Erica Satie „Gymnopedies” z 1888 roku.

Teatr Wiczy (Toruń)

Został założony w 1991 roku w Brodnicy przez Romualda Wiczę. Zrealizował 17 spektakli scenicznych i plenerowych oraz kilkanaście happeningów (m.in. „Dwórko’92, „Siechce’94”, „Krzesłościan’94”, „Sarkazja’96”). Teatr opiera swoją pracę na „twardym ruchu, syntezie obrazu, okrojonym słowie” Cieszy się wzrastającym zainteresowaniem publiczności i krytyki.
„Sezon w Piekle” oparty jest na dziele Artura Rimbauda
„…chcemy opowiedzieć krótką historię człowieka, który chcąc czy nie chcąc jest marionetką w rękach własnych namiętności. Namiętności, które są tak mocne, że potrafią bawić się nami, wystawiać nas na pośmiewisko wobec siebie samych, które potrafią ulepić z nas każdą formę… A więc czy znam jeszcze naturę, czy znam siebie?”

Komuna Otwock (Otwock)

Anarchistyczna wspólnot działań. Od 1989 prowadzi niezależny, lokalny program społeczno kulturalny, który ma na celu poszerzenie granic wolności, tolerancji i wrażliwości społecznej. Komuna organizuje również koncerty, prowadzi Galerię Miejsce w Otwocku oraz bierze czynny udział w kampaniach ekologicznych. Występowali na Festiwalu Teatrów Ulicznych w Jeleniej Górze, na Festiwalu Malta w Poznaniu, na Kontrapunkcie w Szczecinie, Łódzkich Spotkaniach Teatralnych , Reminiscencjach Teatralnych w Krakowie, Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym w Brnie i innych.
Spektakl „Trzeba zabić pierwszego boga” odwołuje się do mitu o pierwszym bogu, który był chaosem i nicością. Świat powstał wbrew jego woli z nasienia, które uronił w czasie snu. Jego dzieci zabiły go, zanim on zdążył je zgładzić. W przedstawieniu mowa jest o strachu przed odpowiedzialnością, wiecznej chęci powrotu do nieistniejącej Arkadii…

Teatr Międzymiastowa (Rzeszów-Warszawa)

Teatr powstał w połowie roku 1998, choć jego historia jest tak długa, jak współpraca rzeszowskiej Grupy Teatralnej Karolina & Tina z warszawskim Teatrem E pod wezwaniem świątobliwego Wzooyboute’a i sięga swoimi początkami roku 1995. Członkowie pochodzą z różnych miast i różnych bibliotek, dlatego każda próba wspólnego wybrania dzieła, które mogłoby posłużyć za scenariusz kolejnego spektaklu kończyła się zazwyczaj dyskusjami o rzeczach, o których dyskutować nie można. W tej sytuacji najodpowiedniejsza stała się praca nad tekstami własnymi. Autorska jest także scenografia, muzyka i jej wykonanie. Za reżyserię odpowiedzialny jest cały zespół
Zespół Teatru Międzymiastowa stworzył wspólnie cztery spektakle: „O estońskich poławiaczach kartofli”, „Bajkę o Tym, Co Ucieka” , „Dzień Roboczy” , „Kwiczoł”. Na festiwalu zaprezentuje nową wersję „Dnia Roboczego”
W roku 1998 Teatr Międzymiastowa na Festiwalu Teatrów Studenckich zdobył Nagrodę Główną oraz Nagrodę Jana Pawła II za wartości etyczne zaprezentowane w spektaklu „O estońskich poławiaczach kartofli”
„Wierzymy w teatr, ale jeszcze bardziej wierzymy w to, co pozwala nam robić teatr. Wierzymy w to, co każe nam zapomnieć, że miasta, w których mieszkamy dzieli jakaś odległość, w to, co nas łączy i każe wspólnie dłubać w opornej materii i szukać w niej piękna i dzikiej radości.”

Teatr „Konsekwentnie Niekonsekwentni” (Warszawa)

Grupa powstała pod koniec 1997 roku i działa pod egidą Warszawskiego Ośrodka Kultury. Sześcioro studentów tworzących teatr zaprezentowało dotychczas „Kuszenie idioty” na podstawie „Skarbu” S. Tyma oraz „Sztukę” Yasminy Rezy.
„Cel, droga i możliwości teatru są tajemnicą (nawet dla ich twórców), zatem można go określić jako teatr zaskakujący.”
Spektakl „Zaliczenie. Lekcja.” zrealizowany został na podstawie noweli filmowej K. Zanussiego i E. Żebrowkiego oraz tragikomedii E. Ionesco „Lekcja” . To paraboliczno-absurdalno-groteskowy spektakl z przewrotnymi i zaskakującymi zwrotami akcji.

Indianie Taos (Nowy Meksyk)

Grupa Indian Taos przyjeżdża do Polski na zaproszenie Włodzimierza Staniewskiego w związku z realizowanym przez niego, w ramach Festiwalu Kraków 2000, projektem „Misteria, Inicjacje” . Wezmą udział w widowisku „Kosmos Gardzienic”, poprowadzą warsztaty oraz spotkanie „Historia wierzeń i religii”.
Ich wioska jest najstarszą ciągle zamieszkiwaną osadą w Ameryce Północnej, ich legendy i ustny przekaz sięgają początków ludzkości. Język „Tiwa”, jakim się posługują, trwa jedynie w formie ustnej i chcą, żeby tak pozostało. W roku 1992 ich wioska została wpisana przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości.

Wydarzenia towarzyszące:

Spotkania z teatrem litewskim

W ramach realizowanego podczas Festiwalu przedsięwzięcia zatytułowanego Teatralna Litwa odbędą się spotkania z teatrem litewskim. Program ten przygotował Łukasz Drewniak, krytyk teatralny związany z „Tygodnikiem Powszechnym”, we współpracy ze znanymi krytykami polskimi i litewskimi.
Dyskusja, w toku której trzech krytyków polskich i trzech litewskich oraz goście Konfrontacji zastanowią się nad fenomenem litewskiego teatru w Polsce i nad znajomością polskiego teatru na Litwie.
Vaidas Jauniškis – recenzent teatralny „Kauno Diena” z Wilna,
Ramune Marcinkevičiutė – krytyk współpracujący z magazynem kulturalnym „Kulturos Barai”, pracownik naukowy Uniwersytetu Wileńskiego, obecnie zajmuje się teatrem Eimuntasa Nekrosiusa,
Rolandas Rastauskas – krytyk i eseista, juror wielu festiwali , reżyser,
Piotr Gruszczyński – krytyk teatralny „Tygodnika Powszechnego”,
Roman Pawłowski – krytyk teatralny „Gazety Wyborczej”, oraz Łukasz Drewniak.

Promocja książki Kazimierza Brauna Kieszonkowa historia teatru na świecie w XX wieku.

zdjęcie Kazimierza Brauna autorstwa Zofii Braun

Kazimierz Braun jest reżyserem, pisarzem i teatrologiem. W latach 1967-1974 kierował teatrem im. J. Osterwy w Lublinie, w latach 1974-1984 – Teatrem Współczesnym we Wrocławiu, wykładał również na Uniwersytecie Wrocławskim i w PWST we Wrocławiu. W jego dorobku reżyserskim dominują cykle widowisk sztuk Norwida, Wyspiańskiego, Różewicza, Szekspira i Brechta oraz „Dziady” Mickiewicza, „Operetka” Gombrowicza, „Dżuma” według Camusa i „Folwark zwierzęcy” według Orwella. Napisał szereg książek z dziedziny historii i warsztatu sztuki teatralnej m.in. „Teatr wspólnoty”1972, „Nowy teatr na świecie.1960-1970” 1975, „Przestrzeń teatralna” 1982, „Wprowadzenie do reżyserii” 1988.
Od 1985 roku wykłada i reżyseruje w USA.

Kieszonkowa historia teatru na świecie w XX wieku jest przewodnikiem. Jak przewodnik oprowadza po „katedrze teatru”(jak to określił Adolf Appia). Książeczka ta opowiada w sposób syntetyczny historię teatru na świecie w XX wieku na – zarysowanym równie syntetycznie – tle wypadków historycznych oraz przemian kulturowych. Materiał ułożony jest chronologicznie, geograficznie i hierarchicznie: z życia teatralnego poszczególnych kontynentów i krajów autor starał się wydobyć i kolejno przedstawić zjawiska, które najbardziej zaważyły na historii teatru oraz sylwetki artystów, którzy najsilniej na nią oddziaływali.

Warsztaty Terapii Zajęciowej – Teatroterapia – spektakl „Spowiedź w drewnie”

Teatr przez wiele lat był miejscem niedostępnym dla osób niepełnosprawnych. Integracja ludzi różnych środowisk, przełamywanie wzajemnych uprzedzeń i odkrywanie wspólnoty z powodzeniem może odbywać się poprzez teatr. Terapia przez teatr, jej oczyszczający wpływ, zarówno dla widza jak i dla aktora jest metodą szeroką opisywaną, a stosowaną już w kulturach pierwotnych.