„Orlando” – niezwykła biografia fikcyjnej postaci, która na początku powieści jest szesnastoletnim arystokratycznym młodzieńcem z czasów elżbietańskich, a na końcu – w roku 1928 – trzydziestosześcioletnią poetką. Przemiana z mężczyzny w kobietę dokonuje się z dnia na dzień i nie ma wpływu na poczucie tożsamości: zachowuje pamięć o swojej przeszłości i nadal pozostaje tą samą osobą. Przez ponad 300 lat pisze wciąż ten sam poemat, za który w końcu dostaje nagrodę literacką. „Orlando” traktuje o dwoistości ludzkiej natury, o androgynizmie i biseksualności oraz kulturowych uwarunkowaniach i społecznych rolach przypisywanych i narzucanych obu płciom. Ma bez wątpienia wydźwięk feministyczny, ale jest nie tylko powieścią genderową – staje się traktatem o próbie uzyskania wolności. Dramat napisany przez Szczepana Orłowskiego jest pewnego rodzaju dyskursem z książką Woolf, gdzie zjawia się Orlando w trzech osobach – człowiek egocentryczny, szukający przemiany i próbujący uwolnić się od własnego ego.

Rekluz, rekluza – zakonnik lub zakonnica zobowiązujący się do nieopuszczania własnej celi i niekontaktowania się z innymi zakonnikami. Skrajnym rodzajem rekluzji było zamurowanie w celi. W monastycyzmie prawosławnym analogiczna forma umartwienia się nosi nazwę zatworniczestwa (dosłownie „zabarykadować się”).

„(…) jaki czuję smak? Smak ziół. Słyszę pasterskie dzwonki. Widzę góry. Turcja? Indie? Persja?”

(Virginia Woolf, Orlando)

„1: w moim śnie spotykam ciebie; 2: w moim śnie też spotykam siebie; 1: a mnie; 2: ciebie nie;”

(Szczepan Orłowski, 0)