Spektakl – zbliżony w swojej formie do teatru dokumentalnego – jest obrazem naszej współczesnej, polskiej rzeczywistości, podzielonej na dwie sprzeczne ze sobą narracje. Jedna – agresywna, płynąca głośno przez media, narodowo-patriotyczna, która próbuje budować naszą tożsamość na fundamentach historii. I druga, który toczy się gdzieś brzegiem, znacznie ciszej – nieuwzględniana przez codzienne show, bez szarż, szabel, strajków i ofiar. Tworzą ją „zwyczajni” ludzie – ciekawi, otwarci na innych, czyniący świat lepszym miejscem, bez rozgłosu, ideologii, na niewielką lokalną skalę. W spektaklu to właśnie ich wypowiedzi i życiorysy stanowią przeciwwagę dla parodii debat politycznych, mody na rekonstrukcję powstań i bitew, karykatury kultu zemsty, żałoby i męczeństwa. Przedstawiając te dwie skrajnie różne postawy Teatr Ósmego Dnia zderza ze sobą prawdę dokumentu z językiem groteski i nadekspresji – prostotę i powściągliwość z efektami wizualnymi. Dzięki temu spektakl z jednej strony jest pełen zabawy i dowcipu, z drugiej zaś stanowi autorską spowiedź z tego, co złości, boli, śmieszy w polskiej rzeczywistości. W przedstawieniu wykorzystano fragmenty reportaży „Jestem przeciętnym Polakiem” autorstwa Moniki Redzisz (Zorka Project) oraz „Zdzichu, nie rób wstydu” Grzegorza Sroczyńskiego, teksty prasowe i wypowiedzi osób publicznych.

Teatr Ósmego Dnia to najsłynniejsza polska grupa teatralna wywodząca się ze studenckiego teatru kontrkulturowego lat 60. Na swoim koncie mają ponad 40 spektakli prezentowanych w wielu krajach Europy, Ameryki i Azji, wiele z nich należy do najważniejszych wypowiedzi niezależnej kultury w Polsce. Dziś „Ósemki” stanowią symbol teatru zaangażowanego pulsującego rytmem najważniejszych wydarzeń politycznych i społecznych.