Wydarzenia
TEATR ŁAŹNIA NOWA (KRAKÓW), NOWY TEATR (WARSZAWA) POWRÓT DO REIMS
Didier Eribon
reżyseria, scenografia, kostiumy:Katarzyna Kalwat
dramaturgia, tekst:Beniamin Bukowski
muzyka:Wojciech Blecharz, Piotr Pacześniak
wideo:Antoni Grałek
audio navigator:Piotr Pacześniak
konsultacja choreograficzna:Agnieszka Kryst
współpraca scenograficzna i kostiumograficzna:Anna Rogóż, Natálie Rajnišová
asystenci:Natálie Rajnišová, Anna Rogóż, Piotr Pacześniak
montaż:Piotr Waldemar Zajączkowski
grafika:Anna Rogóż
inspicjentka:Katarzyna Białooka
obsada:Jacek Poniedziałek, Marta Malikowska, Yacine Zmit
Spektakl inspirowany książką wybitnego francuskiego socjologa Didiera Eribona. W młodości Eribon wyjechał z robotniczych przedmieść Reims i zamieszkał w Paryżu. Umożliwiło mu to coming out, otworzyło drogę do społecznego awansu, ujawniło także poczucie wstydu związane z robotniczym pochodzeniem. Po śmierci ojca autor wraca w rodzinne strony, by skonfrontować się z własną przeszłością i tożsamością klasową. „Powrót do Reims” jest rodzajem osobistej spowiedzi, rozliczenia i oskarżenia rzuconego samemu sobie.
Główną rolę w spektaklu gra Jacek Poniedziałek – aktor pochodzący z rodziny robotniczej z krakowskiego osiedla Olsza II, powstałego w latach 60-tych, z którego wyjechał do Warszawy. Przegląda się tym samym w biografii Eribona, jak wielu innych mieszkańców małych polskich miast, miasteczek i wsi. Czy poradziliśmy sobie z naszą przeszłością i zadaniem skonstruowania nowej tożsamości? Czy polskie społeczeństwo nadal siedzi „w szafie” w strachu przed wykluczeniem?
PRASA:
Jacek Poniedziałek jako Didier Eribon – światowej sławy profesor socjologii, gej, wracający na przedmieścia tytułowego Reims, by rozliczyć się z przeszłością, w której czytanie książek było egzotyką, a homofobia codziennością – opowiada także o sobie. Wybitna rola Poniedziałka przechodzi od wycofania, przez tłumiony krzyk, aż do słowotoku, w którym próbuje ukoić na nowo rozdrapane rany. Reżyserka Katarzyna Kalwat i dramaturg Beniamin Bukowski z rozmysłem sięgają po zabawną konwencję telewizyjnego talk-show, obnażając hipokryzję wyższych sfer, która „toleruje” mniejszości na własnych prawach. Przedstawienie o tym, ile bólu zadajemy językiem i jak bardzo się nim okopujemy.
Dawid Dudko „Co słychać w polskim teatrze? 10 najlepszych spektakli roku 2020”, Onet