rozmawiałem przez telefon z Dario Fo taki włoski komik

od standapu

i sztuk w których kopie się po tyłkach fabrykantów

który dostał Nobla

ale nie lubimy go tutaj

oni powojenna inteligencja myśląca inaczej

zapytałem o czym napisać nową sztukę?

a on odpowiedział

– mój drogi

47 procesów sądowych

co ty na to?

47 procesów o zniesławienie

co ty na to?

47 procesów

no i zgwałcili mi żonę

a wracając do twojego pytania – jeżeli już ci nie odpowiedziałem

po co pisać nową sztukę możesz wziąć jedną z moich

są dobre

a kryzys jest niedobry i lud Italii nie chodzi do teatru

który kopie fabrykantów

bo sami mogą sobie wyjść na ulice i kopać ich kamieniami po kaskach policji

i nie muszą za to płacić bo już za to zapłacili dając sobie uciąć to i owo

ale mister Fo ja muszę napisać coś nowego mam kredyt na mieszkanie

zapytaj może swoich noblistów

jeżeli nie wierzysz w pomysł na 47 procesów o zniesławienie

nasi nobliści mają o panu swoje ale za to niedobre zdanie

potem zapytałem go czy przyjedzie na premierę

odpowiedział że chętnie nigdy nie był w Polsce

może dlatego mister Fo że fatalnie cię tutaj tłumaczą

masz na myśli tłumaczenia literackie?

tak no i niewiele osób mister Fo widziało pana przedstawienie tak naprawdę ale za to

może pan zobaczyć moje przyjedzie pan na premierę do górniczego małego miasteczka to

może być coś?

niewiele osób

pokaż kiedyś sztukę na stadionie

a nie w dla dziewięćdziesięciu osób scen kameralnostudyjnolaboratoryjnych

co?

no i tyle mniej więcej

siedzi więc człowiek i chce kogoś zniesławić

ale już to robił to co ja mam teraz zrobić jeżeli nikt mi nie chce wytoczyć procesu

chociaż się staram

i to jeszcze na stadionie

zobaczymy

Monika Strzępka – reżyserka, studiowała na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej w Warszawie. Debiutowała Polaroidami Marka Ravenhilla na Scenie Polskiej Těšínskégo divadla w Czeskim Cieszynie (2004). Od roku 2006 tworzy duet realizatorski wraz z Pawłem Demirskim i reżyseruje jego dramaty, m.in. Dziady. Ekshumacja w Teatrze Polskim we Wrocławiu, Niech żyje wojna!!! oraz Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Tęczowa Trybuna 2012 w Teatrze Polskim we Wrocławiu, W imię Jakuba S. w Teatrze Dramatycznym im. G. Holoubka w Warszawie. W przygotowaniu: Courtney Love w Teatrze Polskim we Wrocławiu. W styczniu 2011 oboje otrzymali Paszporty „Polityki” za rok 2010 w kategorii Teatr „za konsekwentnie rozwijany projekt teatru krytycznego; za odwagę mówienia więcej i ostrzej, niż chcielibyśmy usłyszeć; za żywiołową teatralność łamiącą bariery «dobrego smaku» na rzecz «dobrego myślenia»”, a w lutym 2012 Wdechę 2011, nagrodę „Gazety Co Jest Grane”, w kategorii Wydarzenie roku – Strzępka i Demirski w Warszawie. Pod koniec 2011 roku ukazał się monograficzny numer „Notatnika Teatralnego” poświęcony duetowi Strzępka-Demirski.

Paweł Demirski – dramatopisarz i dramaturg, studiował dziennikarstwo na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 2003-2006 był kierownikiem literackim Teatru Wybrzeże w Gdańsku, gdzie od roku 2004 rozpoczął realizację projektu artystyczno-społecznego pod hasłem Szybki Teatr Miejski – cyklu opartych na materiałach dokumentalnych, nagraniach rozmów i prywatnych zapiskach przedstawień w niekonwencjonalnych z reguły przestrzeniach. Jest autorem kilkunastu dramatów, m.in: From Poland with Love, Dziady. Ekshumacja wg Dziadów Adama Mickiewicza, Niech żyje wojna!!!, inspirowanego powieścią Janusza Przymanowskiego Czterej pancerni i pies, Był sobie Andrzej Andrzej Andrzej i Andrzej, Tęczowa Trybuna 2012, W imię Jakuba S. Demonstracyjnie nie odebrał nagrody przyznanej w 2006 roku z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru przez marszałka województwa pomorskiego za Wałęsę, protestując w ten sposób przeciwko odwołaniu Macieja Nowaka z funkcji dyrektora Teatru Wybrzeże. W sezonie 2007/2008 dramaturg-rezydent w TR Warszawa. W lutym 2011 roku nakładem wydawnictwa „Krytyki Politycznej” ukazał się zbiór dramatów Demirskiego Parafrazy.

Dario Fo (ur. 1926) – włoski satyryk, autor sztuk teatralnych, reżyser teatralny oraz kompozytor, w 1997 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury. Najbardziej znanym przestawieniem Fo stało się Mistero Buffo (Komiczne Misterium). Sztuka opierała się na monologach łączących średniowieczne historie z tematami politycznymi. Przestawienie wystawiono 5000 razy. Kilka razy widzów zebrało się tak wielu, że występy organizowano na stadionach sportowych. Większość prac Dario Fo poruszało tematy polityczne i społeczne. Fo krytykował Kościół – szczególnie zakaz aborcji – a także morderstwa polityczne, mafię, korupcję, konflikt żydowsko-arabski. W sztukach często posługiwał się wywodzącą się z commedia dell’arte sztuką improwizacji. Mistero buffo przetłumaczono na ponad 30 języków. Należy też do przeciwników Silvia Berlusconiego, którego krytyce poświęcił jedno ze swoich nowszych przedstawień, Anomalo Bicefalo (Zdumiewający dwumózgowiec) o tym, jak wskutek zamachu bombowego ranni zostają Berlusconi i Władimir Putin, a błąd lekarski powoduje, że w głowie Berlusconiego zaszyty zostaje kawałek mózgu Putina.