• Dziewczyna stoi na podwyższeniu. Unosi ręce w górę. Ubrana jest w długą, jasną spódnicę i brązową bluzę. Rękawy zrobione są z kryz, czyli sztywnych kołnierzy z materiału zwiniętego w harmonijki. W tle ciemna ściana z jasnymi plamkami, która przypomina gwieździste niebo. Światło pada na dziewczynę, rzucając jej cień na ścianę z gwiazdami.
  • Dziewczyna i chłopak stoją blisko siebie, pochylają się do pocałunku. Ona ma jasną, tiulową spódnicę do kolan i brązową bluzę. On ubrany jest w czarne spodnie i jasną bluzę. Za nimi wyświetla się projekcja, przypominająca rysowane ołówkiem pionowe kreski.
  • Dziewczyna śpiewa. Ubrana jest w brązową bluzę, zrobioną z kryz, czyli sztywnych kołnierzy z materiału zwiniętego w harmonijki. Za nią gwieździste niebo, na którym są dwie małe chmurki.
  • Dwie dziewczyny stoją na łóżku. Obie mają na sobie jasne spódnice do kolan i brązowe bluzy. Patrzą przed siebie. W tle biała ściana z czarnymi plamami.

Miłość, która rodzi się i rozwija w cieniu śmierci, czyli klasyczna rozbudowana opowieść Williama Szekspira o uczuciu – tym razem zminimalizowana do formy z udziałem czworga aktorów: dwóch Julii i dwóch Romeów. Jak się dzisiaj zakochujemy? Jakie ponosimy ofiary i jak umieramy z powodu miłości?

Spektakl oparty na przekładzie Wiktorii Rosickiej z 1892 roku posługuje się jednocześnie polskim językiem fonicznym, polskim językiem migowym oraz zawsze dostępnymi napisami w języku polskim. Twórcy, osoby g/Głuche i słyszące, dążą do realizacji przedstawienia uniwersalnego, niewymagającego dodatkowego tłumaczenia na PJM (polski język migowy), zawsze dostępnego dla widzów z niepełnosprawnością słuchu i słyszących.

Spektakl zdobył nagrodę Złotego Yoricka dla najlepszego polskiego przedstawienia szekspirowskiego na Festiwalu Szekspirowskim w Gdynii.