Bohaterowie sztuki Pirandella w odczytaniu Marii Pietruszy Budzyńskiej przedstawiają swoje wątpliwości i przyczyny istnienia w ciągłej podróży teatralnej, poszukują kogoś, kto zapisze ich życiorysy, nada imię i wyznaczy określoną rolę. Wszystkie postacie, które pojawiają się na scenie pochodzą z realnego świata i wnoszą ze sobą historię własnego życia. Ojciec, Matka, Pasierbica, Syn, Chłopczyk, Dziewczynka, Pani Pace poszukują czegoś innego dla siebie: autorytetu, ukojenia, miłości, szczęścia, sławy i prawdy. W Pirandellu świat jest teatrem totalnym, gdzie wszyscy grają określone role, a teatr wdziera się do życia i zmusza do odgrywania. Kim są ludzie, którzy sięgnęli po sztukę Pirandella? Czy obraz, który stworzyli aktorzy Teatrpoterapii Lubelskiej wykreuje ich tożsamość w Teatrze? Jak reżyserują własną biografię przez wejście do Teatru i jak przemieni to świadomość ich i tych „normalnych”? Czy inność (niepełnosprawność) jako gest twórczy to oksymoron? Czy może próba odnalezienia miejsca na scenie życia? Aktorzy Teatroterapii w grze z życiem / w życie manifestują pytanie: kim jesteśmy? Czy udajemy aktorów czy aktorzy udają nas?
Teatroterapia Lubelska od piętnastu lat tworzy kapitał społeczny manifestując w teatrze i poprzez teatr obecność w życiu i kulturze ludzi niepełnosprawnych. Określa też najnowsze i nowatorskie trendy w polskim teatrze proponując programowo modelowe aktorstwo „innych-wykluczonych-(nie)normalnych” i sposób pracy z nimi. Każdy spektakl Teatroterapii stanowi pewien etap intymnej podróży po czasie dorastania i emancypacji aktorów niepełnosprawnych w odkrywaniu siebie i sensu życia, jest poszukiwaniem indywidualnego, teatralnego języka prowadzącego do spotkania z własnymi lękami.