Sytuacje są proste. Nie znaczy, że łatwe do opisania. Komentarze są skomplikowane. Nawet, gdy dążą do prostoty. Sztuka – nie mówię, że teatr – musi się opowiedzieć po jednej ze stron. Próbować wejść w sytuację albo ją komentować. Przez ostrożność zajęliśmy się snami. Bez symboli. Śnionych na zamówienie archetypów. Przyśniło się najgorsze z możliwych: ogródki działkowe – banał relaksu, szkoła – banał powielenia, śnieg w Neapolu – skrzypiąca deska w gabinecie Herlinga Grudzińskiego – I cześć Trupowi
Zbigniew Szumski

Stylistyka Teatru Cinema oparta na absurdalnym poczuciu humoru i surrealizmie ukształtowała niepowtarzalną poetykę spektakli. Równie charakterystyczna i rozpoznawalna stała się postać sceniczna – blady człowiek okryty czernią garnituru, ze spojrzeniem ukrytym w cieniu melonika. Ów bohater tragiczny, a jednocześnie komiczny staje się  wykładnią ludzkiej kondycji oscylującej miedzy rozedrganiem codzienności i absurdem. Teatr Cinema od początku istnienia tworzy autorskie spektakle, które są odpowiedzią na wytwory kultury masowej. Swoje działania określa jako „bunt wyobraźni wobec zrutynizowanej rzeczywistości”. Inspiracjami dla poetyki jest malarstwo Rene Magritt’a twórczość Becketta, dadaistów, ale również doświadczenia dnia codziennego ich odbicie w absurdzie.