„…słucha tego głosu, który pozostaje i trwa, ponad nami. To głos, który mówi o bólu, o strachu, o radości, który zadaje pytania w stopniu elementarnym i w każdym z nas jest on taki sam, brzmi jednako, różni się tylko formą i nasyceniem, stopniem doskonałości, zarówno wtedy gdy sztuka jest namiętną pogonią za rzeczywistości ą, jak i wtedy gdy jest sztuką samą dla siebie. I nie chce w tym miejscu powiedzieć, że tylko twórcy mają monopol na Dzieło Sztuki. Dzieło sztuki powstaje w sytuacji, gdy się jest samemu ze sobą, a to jest sytuacja, która przytrafia się każdemu. Przynajmniej od czasu do czasu. Bóg jest w milczeniu.
– Powiedz coś?
– Co?
– Cokolwiek. Chciałbym choć przez chwile posłuchać twojego głosu…”
Leszek Bojanowski

„Wadzenie się z Bogiem, z tradycją kulturową, z cywilizacyjnym ciężarem i wnętrzem przepełnionym pytaniami potrafią w tekście Leszka Bojanowskiego, fragmentach dziennika „Imerologio Katastromatos – Dziennik Okrętowy” i wierszy z opublikowanego tomu „Maski i miejsca” osiągnąć i głębię, i niespotykaną gestość. Jesteśmy bliscy doznań metafizycznych, bo puls muzyki dodatkowo wyzwala transowość działań.”
Andrzej Molik (7 czerwiec 2000 Kurier Lubelski)