Główna bohaterka monodramu Karoliny Porcari przypomina opętanego wyrzutka walczącego o prawo do życia wbrew dawnym winom. Najczulszym instrumentem jej psychiki jest wrażliwość i emocjonalność, które znajdują swoje odzwierciedlenie nie tylko w wyrazistej grze aktorskiej, ale także w samej budowie spektaklu. Złożony z pojedynczych impresji, wybuchów wzburzonego temperamentu i niekontrolowanych emocji, istnieje poza chronologią czasu i przyczynowo-skutkowym ciągiem zdarzeń. Wewnętrzny świat bohaterki rządzi się prawem chaotycznie przywoływanych bolesnych wspomnień, krótkich, rwanych historii bez puenty, fragmentów znienawidzonych snów i schizofrenicznych dialogów z przeszłości domagających się podsumowania. Wszystko zaś, choć utrzymane w konwencji medialnego show, dzieje się w bardzo ascetycznej scenografii, na niemal pustej scenie. To kostium pełni przede wszystkim funkcję wieloznacznego rekwizytu. Symbolizuje nie tylko przemianę bohaterki, która z nastolatki dręczonej wyrzutami sumienia po spowodowaniu śmierci swojej przyjaciółki staje się siostrą zakonną, ale także przenosi ją w inny wymiar czasu i miejsca – osoby przechodzącej ze świata materialnego do świata duchowego.

Karolina Porcari – aktorka teatralna i filmowa narodowości polsko-włoskiej. Ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie. Współpracuje z warszawskimi teatrami: Laboratorium Dramatu, Powszechnym, Rozmaitości, Wytwórnia oraz Operą Narodową, wcześniej także z Teatrem Ludowym w Krakowie oraz włoskimi Teatrem Trebbo i Teatro Paisiello. Role w spektaklach m.in.: „Luna” w reż. A. Urbańskiego, „Zły” w reż. J. Buchwalda, „Borys Godunow” w reż. M. Trelińskiego. Na koncie ma także udział w obcojęzycznych produkcjach filmowych, m.in. nagradzanym „Come L’Ombra” w reż. M. Spada, „Vicki-Ficki” w reż. N. Spinell oraz polskich filmach i serialach.