Tory donikąd
Semafor opuszczony
Koła tłoczą czas

Alicja Mojko

Płytka Pioneera, inaczej: ,,Tabliczka Pioneera”, ,,Przekaz Pioneera”, ,,Przesłanie Pioneera” – dwie metalowe plakietki zaprojektowane w roku 1971 przez Franka Drake’a wspólnie z Carlem Saganem z nadrukowanymi informacjami o naszej cywilizacji, a następnie umieszczone na pokładzie sondy kosmicznej Pioneer 10 wystrzelonej 3 marca 1972 w kierunku Jowisza. Plakietki stanowią przesłanie lub przekaz dla kosmicznych istot pozaziemskich.

W kwietniu 2020, zaproszeni przez reżysera artyści, zajmujący się zawodowo aktorstwem, tańcem współczesnym, performancem, otrzymali zadanie przygotowania materiałów audiowizualnych, których punktem wyjścia stała się idea ,,Płytki Pioneera” – wyrażająca potrzebę nawiązania kontaktu i dialogu w czasie radykalnego ,,lockdownu”. Literacką inspiracją dla poszukiwań były wybrane fragmenty ,,Biegunów” Olgi Tokarczuk. Zaproponowane przez artystów materiały, konfrontowane przez reżysera stworzyć miały platformę wymiany, dialogu, twórczej inspiracji i wzajemnej prowokacji. Artyści, pod pseudonimami, wysłali własne ,,Płytki Pioneera”. Oczekiwany dialog jednak nie nastąpił. Uczestnicy pozostali zamknięci we własnych wirtualnych światach.

17 X nastąpi pierwsze spotkanie i konfrontacja uczestników projektu. W pustej przestrzeni Sali Czarnej Centrum Kultury postawimy pytanie czy siła kreacji i siła wyobraźni pozwoli przekroczyć indywidualne i społeczne granice.

***

Maciej Gorczyński – reżyser, aktor, pedagog. Absolwent reżyserii (Akademia Sztuk Teatralnych w Krakowie) i filozofii (Uniwersytet Gdański). Od 2015 roku tworzy spektakle i krótkometrażowe filmy wspólnie z Iwoną Bandzarewicz W latach 2006 – 2009, 2014 – 2019 współpracował jako aktor i reżyser z Ośrodkiem Praktyk Teatralnych ,,Gardzienice”. W latach 2008 – 2012 wspólnie z Alicją Mojko prowadził studencki Teatr Lustra Strona Druga. Jako aktor i śpiewak od 2011 do 2013 roku brał udział w międzynardowym projekcie ,,Song of Songs” Sergieja Kovalevicha i Natalii Polovynki

Debiutował  w 2014 roku w Teatrze im. Ludwika Solskiego w Tarnowie Latem 1910.

W 2016 rozpoczął realizację interdyscyplinarnego projektu łączącego język tańca współczesnego, teatru dramatycznego, teatru fizycznego i technik audiowizualnych, którego rezultatem były spektakle: Nowe Ateny (OPT Gardzienice), Requiem (Teatr Barakah – spektakl dyplomowy), Listy do Mileny (OPT Gardzienice), Woyzeck (Teatr Mały Tychy), Śniący chłopiec (Teatr Miniatura w Gdańsku), oraz Inni ludzie Doroty Masłowskiej (Teatr Barakah). W 2014 roku otrzymał wyróżnienie za poszukwiania twórcze na Forum Młodej Reżyserii za zrealizowane pod opieką artystyczną Iwony Kempy i Józefa Opalskiego egzaminy Scany z Mewy i Oj tam na hori. Współpracował m.in. z Teatrem Miniatura w Gdańsku, Fundacją Szekspirowską, Teatrem Małym w Tychach oraz lubelską Czytelnią Dramatu.

***

Pod hasłem I co teraz? kryją się cztery premierowe postpandemiczne spektakle o nadziei. Zamiast wielkich i drogich wielkoobsadowych realizacji odpowiedzią na kryzys ekonomiczny, frekwencyjny i tożsamościowy polskiego teatru powinny być produkcje kameralne i niskobudżetowe. Przygotują je zaproszeni do Lublina twórcy: Anna Gryszkówna, Marcin Liber, Maciej Gorczyński, Jan Hussakowski. Wszyscy będą pracować nad swoimi przedstawieniami w takich samych warunkach i tak samo długo. Zamiast dwóch miesięcy prób analitycznych, kilka dni intensywnej i intuicyjnej pracy. Realizacje artystów zaproszonych do projektu będzie łączyć wspólne hasło NADZIEJA. Nie narzucamy twórcom tekstów, formy, przesłania. Interesuje nas ich osobista odpowiedź, asocjacja, idea. Chcielibyśmy jednak, żeby popracowali na literaturze, podjęli się adaptacji utworów – prozy, dramatu, poezji. I szukali recepty i odpowiedzi w tym, co już powstało. Porozmawiajmy o przyszłości z pomocą przeszłości. Poszukajmy tam sugestii na temat tego, co nas uratuje, jeśli mamy w ogóle ocaleć – jako bezkompromisowi artyści, czuli widzowie, świadomi obywatele. Ironicznie lub na serio. Czym w ogóle jest nadzieja? Jak teatr może dać jej sceniczny wyraz? Czy potrzebuje jej widz?