„Gleba jest miejscem bezpiecznym i dającym nadzieje. Ziarno w nią rzucone ma szanse przetrwania. Nie obumiera. Lek przed śmiercią, choć bardzo ludzki, nie przytłacza. Nadzieja i wiara są silniejsze. Bruzda, z której jesteśmy zrodzeni i po której stąpamy jest drogowskazem, kierunkiem wyznaczającym sens trwania. Siewca zbiera rzucone ziarno. Ludzki spichlerz to ostatnia przystań na drodze pełnej niepokoju, cierpienia, ale i zawierzenia.” Leszek Mądzik „„Bruzda” zaskakuje admiratorów twórczości Mądzika, bo w tym spektaklu odarł on swój teatr z niezwykłej tajemniczości, wieloznaczności sensualnej i intelektualnej, ujawnił jego szkielet fizyczny, a ten jest zadziwiająco prosty (…) Najważniejszego klucza do „Bruzdy” należy jednak szukać gdzie indziej. Jest to opowieść o samym Leszku Mądziku, który boleśnie zmaga się z tematem i formą swego teatru spraw ostatecznych” – pisze Grzegorz Józefczuk.