Martina Stuka i Angelika Hoffman założyły Teatr Polesie Polar w 1991 roku. Ich spektakle rozwijają się w prostej relacji do wybranych wcześniej przestrzeni. Kluczowe są motywy przemienione w obraz, wokół których krążą takie myśli, jak: niepewność, sztuka, zbliżenie, gwałt, czas i przestrzeń.
Artystki nie dają pierwszeństwa językowi, zamiast niego starają się sprowadzić poezję codzienności do obrazów i scen plastycznych. Eksperymentują z dźwiękiem, przestrzenią, ruchem. Od 1994 pracują głównie przy użyciu formy cienia. Pojawia się tu banał: łuk, który sięga od zwyczajności do krainy wyobraźni, demaskuje niejako naturę relacji między przedmiotami a ludźmi. Teatr ten zawiesza linearny sens czasu i przywołuje elementy fantastyki, rozszerzające nasze pojęcie sensu rzeczywistości.
„Międzyczas” – spektakl, którego premiera odbyła się w 1997 roku, jest drugą produkcją w cyklu przedstawień, które rozpoczęły śledzenie motywu czasu i przestrzeni.