Sam wybór tego tekstu jest niezwykle ważny i znaczący dla reżysera. Nekrošius tworząc przedstawienie nie skupiał się na wątku, akcji, powiązaniach przyczynowo skutkowych, szukał splotu najważniejszych emocji i potrafił pokazać je jako strukturę muzyczną. Ale jednocześnie teatru Nekrošiusa nie sposób przecież nazwać irracjonalnym, bo to teatr wyprowadzony z głębokiego zrozumienia natury świata także tej realnej, dotykalnej i zmysłowej. Siła szekspirowskich realizacji Nekrošiusa to była siła człowieka i siła natury rozpisanej na wielkie symbole, tutaj najwspanialsza materia biblijna uderza siłą realizmu niepozbawionego aluzji erotycznych oraz siłę symbolicznego abstraktu. To przepiękna teatralna pieśń, pełna napięć dramatyzmu i liryzmu. Dla Nekrosiusa punktem wyjścia było nie tyle słowo i symbol, którym „Pieśń nad Pieśniami” jest sama w sobie, co zdarzenie, wewnętrzne napięcie. W tym spektaklu tak naprawdę nie ma króla Salomona i jego ukochanej, tam jest Mężczyzna i Kobieta z pasją i namiętnością odkrywający siebie nawzajem i miłość.