Cezary Wodziński rozpoczął swoją przygodę z Lublinem w czasie studiów. Tu – jeszcze jako student – miał swój debiut akademicki. Powrócił do Lublina w ostatnich latach swojego życia, u szczytu akademickiej kariery. Powrócił jako w pełni ukształtowany, dionizyjski filozof TRANSU po to, aby zrobić kolejny w swoim życiu krok poza zamknięty krąg życia akademickiego, które na naszych oczach staje się coraz bardziej skupione na sobie, a tym samym bezproduktywne i – mimo wszechobecnej nadaktywności – martwe. Wodziński nigdy nie porzucił akademii, ale szukał okazji, żeby ją zdradzać. W Lublinie zdradził ją z teatrem i w teatrze. I była to bodaj najbardziej nieprzypadkowa ze wszystkich jego zdrad, bowiem świat teatru nie tylko w czasach greckich, ale i dziś jest świątynią Dionizosa. Zdrada ta zatem była gestem jeszcze pełniejszego oddania się swojemu boskiemu przewodnikowi. (…)

Zawartość prezentowanego przez nas wyboru lubelskich wykładów Wodzińskiego jest odzwierciedleniem archiwaliów, którymi dysponujemy. W jego prywatnym archiwum odnaleźliśmy dzięki uprzejmości żony Cezarego, Justyny Góreckiej, teczkę, w której zebrane są odręcznie spisane notatki do wykładów. To te notatki, odpowiednio zredagowane, publikujemy.

Z przedmowy Piotra Augustyniaka