Teatr Porywacze Ciał pracuje od ośmiu lat. Kolejne premiery z jednej strony zaskakują, a z drugiej wpisują się w konsekwentnie budowany teatralny świat, twórczo kontynuują podjęte wątki, próbują mówić własnym językiem. Czy to jest język pokolenia X ? Czy Porywacze Ciał to głos pokolenia? Ewa Obrebowska – Piasecka przyznaje, że ogląda Porywaczy od 1993 roku, od pierwszej premiery:

„Doceniałam spójny , bardzo własny, teatralny język, talent w budowaniu scenicznej rzeczywistości, niezaprzeczalne walory aktorskie. Nawet chyba trochę zazdrościłam tym, którzy mogli się z ich spektaklami identyfikować (bo mieli „swój” teatr), i z rosnącą ciekawością przyglądałam się, co też z tego dalej wyniknie. Choć sądząc z wymowy ich przedstawień – zazdrościć nie bardzo jest czego. Pusto w tym świecie i samotnie.”

Ostatnia premiera Porywaczy to znowu dwójka ludzi – ona i on – „to znajomi z kinowego ekranu, z pubu za rogiem, i z tego teatru”.

„Na scenie są tylko aktorzy. Od nich się teatr zaczyna i na nich się może skończyć. Bez nich nie ma teatru. Na scenie są tylko ludzie. Bez nich nie ma życia. A właśnie życia po tym spektaklu jakby przybyło” – podsumowuje recenzentka.