„Najpierw sami powinniśmy zyskać prostotę i dobroć Natury, rozpędzić chmury wiszące nam nad czołem i wchłonąć w pory odrobinę życia.”
Henry David Thoreau, „Walden” (tłum. Halina Cieplińska)

Kiedy Henry David Thoreau pisał „Walden, czyli życie w lesie”, o Fukushimie nikomu się jeszcze nawet nie śniło. Eseje, powstałe w połowie XIX wieku i opisujące doświadczenia Thoreau związane z ucieczką od cywilizacji, stały się ważną inspiracją dla krytyków zachodniego systemu społecznego i ekonomicznego. Nowe znaczenie zyskały po katastrofie nuklearnej w Fukushimie. Toshiki Okada, światowej sławy japoński dramaturg i reżyser, stworzył fascynujący manifest polityczny mówiący o świecie po upadku cywilizacji.

Marzenie o radykalnej zmianie – myślał Okada, czytając „Walden, czyli życie w lesie” w swoim domu w Tokio – piękna książka, ale to tylko marzenie. I wtedy nastąpiła tragedia – 3/11. Liczby te dla Japończyków oznaczają trzęsienie ziemi, tsunami i późniejszą katastrofę nuklearną w Fukushimie. Chwilę później w Tokio słyszało się o „niepotwierdzonym” przekroczonym poziomie promieniowania radioaktywnego, a z półek sklepowych znikało mleko. W tej dziwnej atmosferze architekt, interesujący się domami bezdomnych, ze swojego odległego schronienia w Kumamoto na zachodzie Japonii, ogłosił się nowym premierem kraju.

Realizacja spektaklu „Zero cost house” była możliwa dzięki wsparciu Centrum Sztuki i Dziedzictwa Pew (Pew Center for Arts and Heritage), Funduszowi MAP (MAP Fund) – programowi wspieranego przez Fundację Charytatywną Doris Duke (Doris Duke Charitable Foundation), Fundacji Rockefellera (Rockefeller Foundation), Fundacji Japonia (Japan Foundation) we współpracy z Programem Sztuki JAPAN (Performing Arts JAPAN Program), Fundacji Niepodległość Nowe Inicjatywy (Independence Foundation New Works Initiative), Azjatyckiej Rady Kulturowej (Asian Cultural Council), Narodowej Fundacji na Rzecz Sztuki (National Endowment for the Arts), według której wielki naród zasługuje na wielką sztukę, Fundacji Saison (Saison Foundation) oraz Fundacji Williama Penna (William Penn Foundation). „Zero cost house”  powstał dzięki wsparciu ze strony PlayMakers Repertory Company oraz Josepha Haja, dyrektora artystycznego i producenta tej kompanii teatralnej.

 The Pig Iron Theatre Company

Pig Iron Theatre Company to interdyscyplinarna grupa teatralna założona w 1995 roku, prezentująca spektakle, które poprzez swój nowoczesny i energetyczny styl nie poddają się jednoznacznej klasyfikacji. W trakcie swojej prawie dwudziestoletniej działalności Pig Iron stworzył ponad dwadzieścia przedstawień, które były wystawiane m.in. na festiwalach i w teatrach w Anglii, Szkocji, Polsce, Litwie, Brazylii, Irlandii, Włoszech, Rumunii i Niemczech.

Repertuar grupy jest eklektyczny i odważny. Poszczególne prace były inspirowane historią i biografiami („Poet In New York”, 1997 oraz „Anodyne”, 2001), muzyką rockową („Mission to Mercury”, 2000 oraz „James Joyce is Dead and so is Paris: The Lucia Joyce Cabaret”, 2003), amerykańską kulturą kiczu („Cafeteria”, 1997 oraz „Welcome to Yuba City”, 2009), przypadkowością („Dig or Fly”, 1996 oraz „The Snow Queen”, 1999), a także badaniami naukowymi („Pay Up”, 2005/2013 oraz „Chekhov Lizardbrain”, 2007). W roku 2001 Pig Iron współpracował z legendarnym reżyserem teatralnym Josephem Chaikinem (1935-2003) zagłębiając się w istotę snu, marzeń i świadomości.

W roku 2005 Pig Iron zdobył nagrodę OBIE za „Hell Meets Henry Halfway” – adaptację powieści „Opętani” Witolda Gombrowicza. Drugą nagrodę OBIE Pig Iron otrzymał w roku 2008 za wystąpienie Jamesa Sugga w „Chekhov Lizardbrain”. Wystawienie „Wieczoru Trzech Króli” Szekspira przyniosło Pig Iron dziesięć nominacji i cztery nagrody Barrymore.

Obecnie Pig Iron to trzech dyrektorów artystycznych i czworo członków grupy oraz administracja i zarząd. W roku 1997 Pig Iron osiedlił się w Filadelfii, gdzie obywają się kolejne premiery grupy.