Niemal pusta, wolna od dekoracji przestrzeń, 15 czarnych krzeseł ustawionych naprzeciwko widowni, aktorzy w swoich codziennych strojach – tak rozpoczyna się spektakl, którego bohaterami jest czworo zagubionych nastolatków. Ich jedyną rozrywką wydaje się być picie wódki z piwem między lekcjami i rozmowy – złożone z pustych, mętnych dialogów, okrzyków, wzajemnych docinek i słownych przepychanek. Jednak pod tą pozorną, wyzbytą z wartości postawą kryją się silne uczucia i bolesne, ludzkie konflikty. Bo sztuka Pawła Priażko to m.in. rzecz o autentyzmie ludzkiego cierpienia, ukazująca wachlarz emocji przy minimum słów. Oto mamy dwóch braci zakochanych w jednej dziewczynie, Lenie, zbliżający się ślub, tragiczny wybór między miłością a rozsądkiem podszyty kłamstwem i zdradą. Jednak to nie ten dość klasyczny, miłosny schemat jest najważniejszy, lecz sposób jego wyrażenia – odarty z romantyzmu, przesycony niedojrzałą cielesnością. Spektakl także w warstwie formalnej wytrąca odbiorców z prostego i utartego pojmowania teatru – jest raczej próbą odzwierciedlenia wszystkich etapów pracy – od czytania dramatu z podziałem na role, do pełnego przedstawienia. Rozpoczynają aktorzy, lecz kończą go postacie dramatu.

Centrum Dramatu i Reżyserii to jeden z największych ośrodków „nowodramatycznych” w Rosji. Powstał ponad 10 lat temu z inicjatywy Alieksieja Kazancewa i Michaiła Roszczyna. Jego główną misją jest dawanie możliwości wyrażania siebie i realizacji swoich pomysłów na moskiewskiej scenie młodym twórcom teatralnym.

Teatr Sztuki Dokumentalnej Teatr.doc to niezależny projekt powstały w 2002 roku. Jego spektakle poruszają najbardziej aktualne tematy otaczającej rzeczywistości. W swojej pracy twórcy wykorzystują prawdziwe relacje, technikę verbatim oraz „głęboką improwizację”.